Dit nooit meer? Doorbreek de stilte over Gaza

Kind in Gaza. Foto van Mohammed Ibrahim via Unsplash.com

Daan Kerkhoven & Kirsten Pluim

Als we het erover hebben hoe erg het is wat er in Gaza gebeurt, is er de neiging om getallen te gebruiken. De getallen zijn een indicatie, maar het zijn en blijven getallen. Ook dit is een voorbeeld van de dehumanisering van Palestijnen, iets wat in het verleden ook met Irakezen, Afghanen, en andere niet-witte volken gebeurd is. Er staat in Gaza bijna geen huis, ziekenhuis, of universiteit meer overeind en al meer dan 50 dagen gaat er geen eten of andere hulp Gaza binnen. Bovendien is dit conflict het dodelijkste conflict voor journalisten en hulpverleners, waarin zij direct doelwit zijn van het Israelische bezettingsleger. Met weerzinwekkende feiten kan men nog wel even doorgaan, maar toch is het stil. Te stil.

Niet alleen zijn wij als Nederland medeplichtig aan de genocide door het leveren van wapens, ook is er geen haan die ernaar kraait wanneer het staakt-het-vuren wordt geschonden en de ene na het andere oorlogsmisdrijf wordt begaan. Hulpverleners, duidelijk met zwaailicht en al, worden zonder pardon onder vuur genomen en vermoord. Dit krijgt even aandacht in het achtuurjournaal, met de kanttekening dat het niet als oorlogsmisdaad gezien hoeft te worden als Israël aantoont dat de hulpverleners zich verdacht gedroegen, maar toch heeft het daar veel van weg. Dan door met de orde van de dag: “GroenLinks-PvdA is gestegen in de peilingen.”

Maar met de houding van GroenLinks-PvdA gaan we er niet komen. Veel verder dan een berichtje op BlueSky komt het niet, laat staan een fel woord in de Kamer. Solidariteit met hen die in onderdrukking leven, is blijkbaar zeer beperkt. In mei staat Nederland weer gezellig met de Israëliërs te dansen op het Eurovisie Songfestival, en rode lijnen bestaan niet meer. Niks sancties, alles wordt door de vingers gezien, en alles komt met de kanttekening “Israël heeft het recht zich te verdedigen.” Maar zodra Palestijnen een andere rol dan slachtoffer aannemen en in verzet komen, is men er als de kippen bij om dat te veroordelen, niet alleen onze moederpartij, maar de gehele Westerse politiek. 

“Wir haben es nicht gewusst.” Dit is een zin die de Duitsers uitspraken na de gruwelijke genocide op onder andere de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar wij zullen deze zin niet kunnen uitspreken. Integendeel, wij zijn dagelijks getuige van de terreurdaden die het Israelisch leger aanricht. Levenloze kinderlichaampjes die onder het puin vandaan worden gehaald en complete steden die met de grond gelijk zijn gemaakt zijn geen uitzondering meer. Het grote verschil is dat we er nu live getuige van zijn. En dit geweld is niet beperkt tot Gaza. Ook op de Westelijke Jordaanoever – een gebied dat volgens de VN-verdragen door de Palestijnen zelf bestuurd moet worden – is geweld een dagelijks feit. Geweld dat zowel afkomstig is vanuit de illegale nederzettingen, als vanuit het bezettingsleger.

Je uitspreken is cruciaal op dit soort momenten, want wie stil blijft, betoogt indirect steun en toestemming. Juist op dit soort momenten, ook wanneer het eng lijkt, is het ontzettend belangrijk, en wij zouden zelfs zeggen, onze verantwoordelijkheid als “voormalig” imperialistisch land, om te demonstreren tegen dit onrecht. Demonstreren gaat verder dan op straat staan en schreeuwen, hoewel dat ook belangrijk is. Het houdt ook in dat je mensen in je omgeving aanspreekt op het toelaten van dit onrecht. Het houdt in dat je medeplichtige bedrijven en hun producten boycott zoals BDS Nederland (Boycott, Divest, Sanction) vraagt. Het houdt in dat je probeert stakingen te organiseren voor Palestina en vakbonden laat meebewegen. Het is ontzettend pijnlijk dat het tot nu toe mislukt is om deze genocide te stoppen. Daar moeten we verantwoordelijkheid voor nemen, want wij hebben het laten gebeuren en we hebben niet genoeg gedaan. En juist om deze reden moeten we alsnog in actie komen, want het juiste moment om in actie te komen was toen het begon, en het een-na-beste moment is nu.  

Dit is een ingezonden opiniestuk. Deel ook jouw ideeën over dit onderwerp. Mail jouw essay of ander soort artikel naar lavaredactie@gmail.com. Vragen? De redactie denkt graag mee! En check Lava’s socials!’

categorieën: Bericht