Reconstructie: #hollandagainsthate

Een maand geleden stonden ze nog op het Malieveld te demonstreren. Samen met zo’n drieduizend anderen, de landelijke pers en kopstukken en Kamerleden van een heel aantal politieke partijen. ‘We hadden zo’n vijftig man en een megafoon verwacht,’ vertelt organisator Wouter Booij. Een reconstructie van de organisatie van het Holland Against Hate-protest; een protest gedragen door JS’ers.

We zijn in een Haags café om het hele avontuur goed af te sluiten. Van de harde kern zijn Randy, Janneke, Elmar, Lieke, Stijn en Wouter erbij; Mikal en Anne konden vanavond helaas niet. Dat maakt voor de gespreksstof echter niet uit, want al snel vliegt de ene na de andere anekdote over tafel. Het standaardriedeltje dat Wouter veelvuldig voor de pers heeft moeten afdraaien hoeft vanavond niet afgestoken te worden.

Hoe het echt begon? Wouter: ‘Stijn en ik hadden die middag een workshop gegeven over digitaal en op straat actievoeren’. Ze drukten hun gehoor op het hart dat ze het vooral moesten doen en bewijzen dat je het kan – niet lullen maar poetsen. In de trein terug, het nieuws lezend over de Muslim Ban van Trump, was de connectie met hun eigen woorden bij de masterclass al snel gemaakt. Handen uit de mouwen.

Na het aanmaken van het Facebook-evenement en het bellen van wat mensen ging het snel. Wouter: ‘Ik zag dat er honderd mensen kwamen en dacht, wow, honderd mensen. Maandag waren het er tienduizend’. De organisatie werd uitgebreid (Elmar: ‘Hoe kwam ik erbij? Ik werd gewoon in de groep gegooid, dus hielp ik mee’), de aantallen werden met het uur groter en de politie was niet blij met een vooruitzicht van duizenden mensen op het Lange Voorhout. Elmar: ‘Toen belde Wouter dat we naar het Malieveld werden verplaatst en zei hij: “Je moet iets doen met Staatsbosbeheer”. Dus ik bel Staatsbosbeheer: “Ik moet iets doen met jullie”’. Zelf waren de organisatoren niet blij met de verplaatsing; het verplaatsen van demonstraties naar het Malieveld kan het momentum snel breken. Wouter: ‘Ik dacht: dit wordt het niet meer, ik twijfelde. Toen belde EenVandaag dat ze de volgende dag wilden filmen’.

Stonden ze de die maandagmiddag gewoon voor de Amerikaanse ambassade met de cameraploeg. EenVandaag filmde hen ook tijdens het voorbereidende werk die middag. Stijn: ‘Belde Wouter mij om half acht die ochtend: “Je moet vandaag om 12:00 uur in Den Haag zijn voor de vergadering”. Welke vergadering? dacht ik toen’. Janneke zou eerst gewoon figureren in het filmpje maar dacht, ‘dan ga ik ook maar echte dingen regelen’ en begon prompt lijstjes te maken.

De boodschap moest duidelijk worden vastgesteld. Randy: ‘Zo’n demonstratie wordt snel tot een soort kerstboom waar iedereen allemaal eigen dingen in wilt ophangen. Toen hebben we het gewoon duidelijk neergepend’. Het frame was belangrijk. Zo werd bij het naar buiten brengen van het nieuws van de verplaatsing naar het Malieveld vooral benadrukt dat het kwam omdat de demonstratie te groot was geworden – en dus sloten nog meer mensen zich aan.

Op de dag zelf kreeg Wouter weinig mee van de organisatie: ‘Het was echt een megaklus, maar het was zo goed geregeld. Zo veel mensen die hand- en spanwerk verrichtten’. Het podium bijvoorbeeld? ‘Een vriend appte omdat hij in het achtergrondgeluid van een interview ons hoorde discussiëren over dat het podium te duur was. Regelde hij via een kennis uit de oude krakersscene zo een podium met geluidsinstallatie,’ vertelt Stijn. Iemand anders bood aan een patatkraam neer te zetten. Hadden ze duizend tulpen besteld, kregen ze nog 200 andere bloemen er gratis bij.
Aan het eind van de avond laat Wouter zijn telefoon zien – ‘773 telefoontjes sinds we begonnen’. Voor nu is het echter klaar en is de actie afgelopen. Alhoewel? Stijn heeft nog een date overgehouden aan het hele avontuur; een meisje in het publiek vond hem wel een leuke verschijning op het podium en vroeg hem mee uit. Wordt vervolgd, waarschijnlijk.

categorieën: Lava 19/1