Toen ik klein was ging ik weleens op verkiezingsdag mee met mijn moeder naar het stemlokaal. We gingen stemmen en ik vond het hartstikke spannend om dat mee te maken. In het wijkcentrum om de hoek stond de stemcomputer klaar en liep ik aan haar hand mee het hokje in. Officieel mocht het misschien niet van de Kiesraad, maar ik zal niet de enige zijn geweest die op deze manier democratie met de paplepel kreeg ingegeven. De keuze had mijn moeder zelf al gemaakt, maar ik mocht helpen om de knopjes in te drukken. Eerst die van de kandidaat, daarna op de rode knop om te bevestigen. Makkelijker dan met het rode potlood. Thuis vroeg ik mijn moeder waarom we niet op de eerste persoon van de lijst hadden gestemd, maar de tweede. Die tweede persoon was een vrouw en mijn moeder vond het belangrijk om op een vrouw te stemmen. Toen begreep ik het misschien nog niet zo goed; daar was ik gewoon nog te jong voor. Maar wat ik wel mee heb gekregen is dat het doodnormaal is om op een vrouw te stemmen. En nu ik ouder ben en zelf mag stemmen, zie ik ook waarom het nodig is. Net iets meer dan eenderde van de Tweede Kamer bestaat uit vrouwen, terwijl vorig jaar 50,4 procent van de Nederlands vrouw was. In de gemeenteraden zitten nog minder vrouwen: slechts 28 procent. Dat terwijl vrouwen overweldigend vaker met voorkeurstemmen worden gekozen (9 van de 13 Tweede Kamerleden in de afgelopen twintig jaar). Deze maand staat de Lava daarom helemaal in het teken van de jonge vrouw in de politiek. Omdat wij strijden voor een volksvertegenwoordiging die ook echt het hele volk vertegenwoordigt, van gemeenteraad tot parlement. Het is immers 2018; #stemopeenvrouw!

Het is ruim een decennium geleden dat meer dan 300.000 mensen bijeenkwamen op het Museumplein in Amsterdam voor de grootste vakbondsdemonstratie die Nederland ooit gekend heeft. Agnes Jongerius was actieleider, Sita zong, de vlaggen van tientallen organisaties die aan de actie verbonden waren zwaaiden vrolijk boven de mensenmenigte. Er was succes. Iets meer dan een maand later waren de plannen van het kabinet waar de demonstranten tegen protesteerden van tafel. Naar alle waarschijnlijk staan we weer aan de vooravond van een kabinet VVD-CDA-D66, net zoals tijdens die grote vakbondsdemonstratie van 2004. Mogelijk mag er nog een vierde partij bij om dit halfslappe mengsel een beetje bij te kleuren. Maar staan wij straks nog wel samen op het Museumplein om bijvoorbeeld de verregaande versoepeling van het ontslagrecht te bestrijden? Wie staat er op om zich uit te spreken tegen deze nietsontziende liberalisering van onze maatschappij? Of zijn we al zo ver gegroeid in ons denken dat ook wij, allen toch sociaaldemocraten, niet verder komen dan het individu? Deze editie van de Lava gaat over collectiviteit. Over het samen sterker staan en al dat soort mooie leuzen die je in campagnetijd veel hoort. Het is nu echter tijd om ze in de praktijk te brengen. Als je ergens iets aan wilt doen, dan zoek je je medestanders op. De vakbond is collectiviteit. In alle vormen; van scholieren- en studentenvakbond, via de aloude werknemersbonden tot de Fietsersbond of ANWB; de kracht van allen schuilt in de collectiviteit van de leden.

Voor je ligt de nieuwste editie van de Lava, het verenigingsblad van de Jonge Socialisten. Die introductie is misschien wel even nodig, want er is aardig wat veranderd sinds de vorige verschenen editie. Nieuwe drukker, op nieuw papier, in nieuw verspreidingsmateriaal, met nieuwe rubrieken en artikelen. Als je goed kijkt zie je dat er op de lay-out na toch niet heel veel veranderd lijkt. Elke Lava heeft nog steeds een thema. Ook is de rubriek ‘Het Nieuwste Lid’ behouden. Er is altijd ruimte voor een column van de voorzitter; voorheen heette deze rubriek ‘Uit de bestuurskamer’. Wel nieuw is een terugkerende rubriek over een ‘(Oud)-JS’er in beeld’. Dat is ook precies wat je krijgt in die rubriek; een (voormalig) lid van de Jonge Socialisten die zich nog steeds inzet voor haar of zijn idealen in het werk wat deze (oud)-JS’er doet. Ook nieuw is dat we nu werken met een vast redactieteam. Samen met hen bereid ik de Lava voor, waarbij we het thema vaststellen, brainstormen over artikelen binnen het thema en elkaar én de Lava zo scherp houden. Niet alles in de Lava is echter geschreven door het redactieteam en niet iedereen in het team schrijft; er is meer dan genoeg ruimte voor als ook jij wilt bijdragen aan de Lava! Omdat heel wat dingen nieuw zijn, zijn er helaas ook een paar dingen waarvan we afscheid nemen. In het bijzonder doen we dat van Merijn Vorst, die als grafisch ontwerper jarenlang de Lava heeft vormgegeven waarvoor we erg dankbaar zijn. Maar ook natuurlijk van Casper Gelderblom, mijn voorganger op deze post. Ik wens hen het allerbeste en ik wens jullie als lezer heel veel plezier met de nieuwe Lava.