Een verslag van Tarik Silic

Het is iets na acht uur op een donderdagavond. Ik stap samen met mijn partijgenoten binnen bij het landelijk bureau van de Jonge Democraten. Mijn eerste evenement voor de Jonge Socialisten is meteen het PJO-parlement. Ik weet niet wat me te wachten staat, maar het is een aardige binnenkomer voor iemand die straks politicologie gaat studeren bedenk ik me nog die avond.

Lees verder; klik hier…

“Ik denk dat er te weinig vrouwen in de gemeenteraad zitten, maar zeker ook te weinig jonge vrouwen. Het is belangrijk dat we meer vrouwelijke rolmodellen hebben en het is goed voor de representativiteit van de gemeenteraad. Daarnaast zie je dat veel politieke partijen de gemeenteraad gebruiken als kweekvijver, dus het is ook een manier om op het netvlies van de partij te komen. Op die manier heeft je inzet op lokaal niveau ook effect op de landelijke politiek. Toen ik ooit begon bij de Partij van de Arbeid heb ik me vooral bezig gehouden met de campagne en de vereniging, maar op een gegeven moment wou ik verder iets voor mensen betekenen. Ik kwam namelijk in al die jaren veel mensen tegen in Den Haag, en daarvoor wil ik nu mijn handen uit de mouwen steken. Ik ben een idealist, en wil graag de ongelijkheid in de stad tegen gaan. Ik wil met name graag aan de slag met ongelijkheid in het onderwijs; misschien is de gemeente niet in hoofdzaak verantwoordelijk, maar we moeten er wel wat aan doen. Ook wil ik dat iedereen zich thuis voelt in Den Haag, dat vind ik belangrijk. Ik hoop daarom dat ik na 21 maart het verschil kan maken voor alle inwoners van Den Haag. Voor de volle 100 procent voor Den Haag; ik heb er super zin in om dat te doen.”

“Den Haag. Wát een stad, en wat ben ik blij dat ik hier vier jaar geleden ben komen wonen. Zoveel verschillende mensen, met zoveel verschillende dromen en zoveel verschillende achtergronden. Daarom ben ik er onwijs trots op dat ik hier kandidaat ben voor de gemeenteraad.

Heeft Den Haag meer jongeren nodig in de politiek? Sowieso. Hoewel ik met mijn 27 jaar een oudere Jonge Socialist ben en de ochtend na een avondje bier drinken me steeds zwaarder valt, vind ik dat jongeren een unieke stem met zich meebrengen. Dat we flink moeten investeren om klimaatverandering tegen te gaan, is binnen onze generatie vrijwel geen punt van discussie meer. We zijn opgegroeid met Al Gore’s An Inconvenient Truth, en we zijn de generatie die hier de komende jaren mee moet gaan dealen. De tijd van praten is voorbij, we willen actie! Waar wat mij betreft een opdracht ligt voor jonge sociaaldemocraten, is ervoor zorgen dat we de rekening voor verduurzaming eerlijk delen. Niet alleen zonnepanelen op daken van vermogende huizenbezitters, maar ook op huurwoningen. Niet alleen groen en bomen in wijken waar bewoners goed gebekt zijn en er zelf om vragen, maar ook in wijken waar dat niet zo is.

Dat geldt ook voor betaalbaar kunnen wonen. Ik ben deze dagen veel bij debatten van bewonersorganisaties, en dan zie ik toch vaak dat ze huiverig zijn voor de komst van studenten en starters naar hun buurt. Huiverig voor drukte, voor overlast, voor jongeren die minder binding hebben met de wijk. Zo ook in mijn buurt, het Zeeheldenkwartier, waar misschien een nieuw complex met appartementen komt. Dan denk ik: zie ze niet als tientallen potentiële druktemakers, maar als tientallen nieuwe vrijwilligers achter de bar bij het Zeeheldenfestival! Natuurlijk moet er een goede mix per wijk zijn, maar alleen samen houden we de stad gezellig, leefbaar en vooral: betaalbaar. Want als we niets doen, gaat Den Haag zo de woningmarkt achterna van Amsterdam en Londen; alleen voor de allerrijksten. Daarom moeten we de stad niet op slot gooien, maar juist flink investeren in nieuwe woningen. Ervoor zorgen dat huisjesmelkers en dubieuze investeerders die fors geld verdienen door de woningnood geen kans krijgen.

Den Haag wordt steeds meer een studentenstad. Dat vraagt niet alleen om goede huisvesting, maar natuurlijk ook een dosis gezelligheid. Voor goede feesten, festivals en concerten gaan veel jongeren toch nog vaak naar Amsterdam en Rotterdam. Er worden ontzettend gave dingen georganiseerd in de stad – mijn favorieten zijn Sniester, Crossing Border en grote concerten in het Paard -, maar er mag nog wel een tandje bij. De stad mist een middelgroot poppodium, zoals de Vera in Groningen of de Ekko in Utrecht. Dat is niet alleen jammer voor fervente concertgangers zoals ik, maar vooral ook voor bands die na een klein podium in de kroeg klaar zijn voor de volgende stap. De gemeente kan een rol spelen door geschikte locaties in kaart te brengen, en door ondernemers die zoiets willen opzetten te helpen. En, last but not least: het wordt tijd voor meer concerten op het Malieveld! Alvast op mijn verlanglijstje: Radiohead en Bob Dylan.

Dát is mijn inzet voor 21 maart een daarna: een socialer, duurzamer en gezelliger Den Haag. Voor iedereen.”