In de negentiende eeuw ontstond het idee van een vakbond, en voor een periode van anderhalve eeuw waren de ledenaantallen en successen van Nederlandse vakbewegingen spectaculair. Tegenwoordig is de opluchting echter groot als, zoals in 2016, de krimp slechts 17.000 leden betrof. Tegelijk twijfelen sommige partijen openlijk aan de rol van de vakbond in ons poldermodel. Heeft de vakbond nog wel nut voor de moderne werknemer?

Lees verder; klik hier…

De vakbond; oude lui die actievoeren met gele hesjes en fluitjes? Juist niet! De vakbond heeft veel te bieden voor jonge mensen zoals jij en ik. drie oud-voorzitters van FNV Jong over de noodzaak van de vakbond voor jongeren!

Lees verder; klik hier…

De vakbond alleen voor werkenden? Het hele jaar zetten scholieren en studenten zich via een vakbond in voor beter onderwijs in nederland. Het verhaal van Noeri van den berg (26), oud-voorzitter asva studentenunie, en Andrej josic (20), oud-voorzitter van het laks.

Lees verder; klik hier…

Het is ruim een decennium geleden dat meer dan 300.000 mensen bijeenkwamen op het Museumplein in Amsterdam voor de grootste vakbondsdemonstratie die Nederland ooit gekend heeft. Agnes Jongerius was actieleider, Sita zong, de vlaggen van tientallen organisaties die aan de actie verbonden waren zwaaiden vrolijk boven de mensenmenigte. Er was succes. Iets meer dan een maand later waren de plannen van het kabinet waar de demonstranten tegen protesteerden van tafel. Naar alle waarschijnlijk staan we weer aan de vooravond van een kabinet VVD-CDA-D66, net zoals tijdens die grote vakbondsdemonstratie van 2004. Mogelijk mag er nog een vierde partij bij om dit halfslappe mengsel een beetje bij te kleuren. Maar staan wij straks nog wel samen op het Museumplein om bijvoorbeeld de verregaande versoepeling van het ontslagrecht te bestrijden? Wie staat er op om zich uit te spreken tegen deze nietsontziende liberalisering van onze maatschappij? Of zijn we al zo ver gegroeid in ons denken dat ook wij, allen toch sociaaldemocraten, niet verder komen dan het individu? Deze editie van de Lava gaat over collectiviteit. Over het samen sterker staan en al dat soort mooie leuzen die je in campagnetijd veel hoort. Het is nu echter tijd om ze in de praktijk te brengen. Als je ergens iets aan wilt doen, dan zoek je je medestanders op. De vakbond is collectiviteit. In alle vormen; van scholieren- en studentenvakbond, via de aloude werknemersbonden tot de Fietsersbond of ANWB; de kracht van allen schuilt in de collectiviteit van de leden.

Afgelopen maand organiseerde ik mee aan Holland Against Hate en demonstreerden we met 3000 personen tegen de Muslim Ban van Donald Trump. Opeens was ons verzet dat begon met een Facebook event de opening van het gewone NOS journaal, RTL Nieuws en (mijn persoonlijke favoriet) het Jeugdjournaal. Hoe overweldigend dat ook was, het succes van deze demonstratie zat hem niet in de media-aandacht, maar in het massale verzet van de stille meerderheid tegen het populisme. Onze generatie wordt vaak een vorm van like-activisme verweten; wij zouden enkel vanachter een computerscherm een paar seconde willen nemen om de wereld te verbeteren. Toch zag je dat oprechte woede, zorg en onvrede, gecombineerd met het geloof dat het wél kan, dat we samen sterker zijn dan alleen, dat we niet lijdzaam zullen toekijken terwijl anderen de samenleving verdelen, zorgt dat wij opstaan. De geschiedenis wordt nu geschreven. Op iedere school waar wij lesgeven vragen wij de leerlingen: “Waar word jij boos van?” De antwoorden zijn heel uiteenlopend: van de gebrek aan nachtbussen tot het deurbeleid van discotheken waar je huidskleur bepaalt of je naar binnen mag. In alle antwoorden komt een ding terug een intense gedrevenheid om de wereld anders te zien. Wij leren deze jongeren steeds dat je niet lijdzaam hoeft te wachten tot de wereld anders wordt, maar gewoon zelf kunt beginnen. Door medestanders te zoeken in de politiek, bij maatschappelijke organisaties of gewoon bij je directe omgeving, door in opstand te komen, door niet op te geven. Toen wij op het Malieveld gingen staan kregen we steeds de vraag “Denk je nu echt dat Trump hiernaar luistert?”, maar een ding weet ik zeker zolang je zwijgt word je sowieso niet gehoord. Dus maak geluid, laat je horen, spreek je uit, want wij kunnen de wereld veranderen, soms is het gewoon een kwestie van beginnen.

Het nieuwste lid, Pourya (19), is geboren in een asielzoekerscentrum in Winterswijk en woont in Deventer. Pourya werkt momenteel als stagiair bij de rechtbank in Arnhem.

Waarom ben je lid geworden?

“Eigenlijk wou ik al langer lid worden – ik weet niet waarom het even heeft geduurd voordat ik echt de knoop doorhakte. Dat deed ik toen ik me opeens realiseerd dat het 2017 was en ik dacht: nu ga ik het doen. Met al dat tumult in de wereld, al dat extreemrechtse… het is tijd dat het Nederlandse multiculturele verhaal goed wordt verteld. Een raadslid hier in Deventer was altijd al een soort van mentor voor me op school – toen wist ik nog niet dat hij van de PvdA was! Nadat ik lid werd heb ik gelijk contact met hem opgenomen.”

Wat zou je zelf graag doen?

“Ik zou graag willen helpen om onze idealen weer populair te maken onder jongeren. Ze volgen wel wat in de wereld speelt, maar het is allemaal zo negatief. Ik zou trots zijn als ik de idealen van de JS en de PvdA verder zou kunnen dragen. Mijn ouders zijn afkomstig uit Iran en waren politieke vluchtelingen. Misschien dat ik daarin iets kan betekenen – ik begrijp hoe moeilijk het is om naar een ander land te gaan. Dat wordt nog weleens vergeten; vluchtelingen laten meer achter – in familie, vrienden, alles eigenlijk – dan dat ze meenemen. Ik ben erg geïnteresseerd in politiek. Ik hoop nu de stap te maken om echt iets te gaan doen.”

Het is dan wel weekend, Sharon Dijksma (45) staat er gewoon weer, ‘met de poten in de modder’ zoals dat dan heet: meehelpen bij de scouting in Zwolle. “Een goede aftrap van de campagne hier in Overijssel!” Ze staat namelijk weer op de lijst voor de PvdA. Plek vier dit keer. Een stukje hoger dan toen ze in 1994 als JS-voorzitter voor het eerst op de kandidatenlijst van de PvdA terechtkwam. “We waren destijds als JS echt heel erg actief geweest in de discussie over het jongerenbeleid, en (onbedoeld) was ik als voorzitter daardoor aardig in beeld gekomen. De JS heeft toen voor een hoge plek op de lijst gestreden.” Zo was ze plots Tweede Kamerlid, toendertijd de jongste ooit. Ze herinnert zich nog hoe ze als groentje binnenkwam, in de fractiekamer van de PvdA: “Die was nog helemaal in theater-vorm, met het fractiebestuur op een podium. Terwijl bij de JS, daar was iedereen echt gelijk. Daar hebben we toen wel strijd om gemaakt, dat we in een kring gingen zitten zodat we allemaal gelijkwaardig waren.” De lessen van de JS is ze niet vergeten; “de oude actievoerder in mij is er nog steeds”. Niet alleen in haar werk maar ook thuis komt ze ze Jonge Socialisten nog regelmatig tegen: ze heeft nog veel vrienden uit die tijd en ook haar man kent ze van toen. Haar JS-tijd was “een fantastische tijd, zo ontzettend genoten. Het belangrijkste wat ik daar geleerd heb is dat je altijd jezelf moet blijven”.

Waarom is de reactie terug? Dat gevoel dat mensen terug naar vroeger willen? Toen was alles beter, toch?

Lees verder; klik hier…

“In Nederland gaat het eigenlijk hartstikke goed,” zegt Assunta (75) op een gezellige zaterdagmiddag in de Saroleastraat in Heerlen. “Ik kom zelf oorspronkelijk uit Italië. In Nederland gaat het echt beter, het gaat hier het beste. De buitenlanders die hier allemaal komen klagen te veel. Ik kijk ook Duitse televisie en veel Italiaanse televisie. In Italië slapen ze gewoon op straat en hebben ze het er veel slechter dan hier, maar ze komen binnen en klagen gelijk. Ze moeten daar vechten om het eten”.

Lees verder; klik hier…

Een maand geleden stonden ze nog op het Malieveld te demonstreren. Samen met zo’n drieduizend anderen, de landelijke pers en kopstukken en Kamerleden van een heel aantal politieke partijen. ‘We hadden zo’n vijftig man en een megafoon verwacht,’ vertelt organisator Wouter Booij. Een reconstructie van de organisatie van het Holland Against Hate-protest; een protest gedragen door JS’ers.

We zijn in een Haags café om het hele avontuur goed af te sluiten. Van de harde kern zijn Randy, Janneke, Elmar, Lieke, Stijn en Wouter erbij; Mikal en Anne konden vanavond helaas niet. Dat maakt voor de gespreksstof echter niet uit, want al snel vliegt de ene na de andere anekdote over tafel. Het standaardriedeltje dat Wouter veelvuldig voor de pers heeft moeten afdraaien hoeft vanavond niet afgestoken te worden.

Lees verder; klik hier…