“De vakbond is een archaïsch instituut. Ze zetten zich alleen in voor de belangen van ouderen. Houden star vast aan oude verworvenheden en zijn niet bereid om zich aan te passen aan de nieuwe tijd, daar hoef ik niet bij”, hield ik mezelf jarenlang voor. Toch werd ik lid van de FNV. Was er dan niets over van mijn aanvankelijke bezwaren? Het is inderdaad zo dat vakbonden bevolkt worden door grijze koppen die hun pensioen dichterbij zien komen. Er is echter maar één manier om dat te veranderen. Zorgen dat ook jonge mensen zich verenigen. Ik geloof heilig in het collectief. Op dit moment zitten steeds meer jongeren in rare constructies die erop neerkomen dat werkgevers zo min mogelijk risico lopen en zo makkelijk mogelijk van hun werknemers af kunnen. In je eentje kun je niet opboksen tegen een systeem dat misschien juridisch prima dicht getikt zit, maar onrechtvaardig voelt. Niet doorbetaald worden als je ziek bent en dan toch maar gaan werken, waardoor je nog zieker wordt of andere mensen aansteekt. Niet verzekerd zijn tijdens je werk, want je bent goedkoper als ZZP’er. Niet de macht hebben om een shift te weigeren, want ja voor jou tien anderen. Gewoon een fatsoenlijk loon en wat zekerheid, dat zit er niet zomaar meer in. Daarom moeten we elkaar goed vasthouden en samen de strijd aan. Het verkiezen van winst boven goed werkgeverschap is een keuze, geen natuurwet. Maar die keuze gaan werkgevers niet zelf maken. Daar is de vakbond voor nodig. Alleen samen kunnen we strijden tegen de macht van het geld, tegen de neoliberale wind dat het allemaal maar door de markt besloten moet worden, dat vaste contracten ouderwets zijn. Want laten we eerlijk zijn, het is hoog tijd dat de werkgevers zich ook eens aanpassen aan de nieuwe tijd waarin we fatsoenlijk met elkaar omgaan.

Het nieuwste lid, Juul (21), studeert in Nijmegen maar werkt op dit moment als stagiaire op het partijbureau van de PvdA in Amsterdam.

Waarom ben je lid geworden?

“Ik wou heel graag stagelopen bij een politieke partij voor mijn studie bestuurskunde. Mijn scriptie gaat over de invloed van media op agendasetting in de politiek en hoopte door een stage hier veel over te leren. Deels uit idealen kwam ik bij de PvdA uit, maar ook omdat ze heel enthousiast en vlot reageerden. Binnen een dag of wat was alles geregeld en mocht ik aan de slag en mijn handen uit de mouwen steken in de campagne! Daarin heb ik bij van alles meegeholpen; van het vullen van de PvdA-vakken bij de debatten tot meegaan met ‘Get Out To Vote’ tijdens de laatste dagen. Van de andere stagiaires en campaigners hoorde ik veel goede verhalen over de JS, dus toen ben ik ook gelijk daarvan lid geworden.”

Wat zou je zelf graag doen?

“Ik werk op dit moment nog op het partijbureau aan verschillende dingen. Ik hou me onder andere bezig met de Roodies, dat zijn jongeren onder de 16 die ook geïnteresseerd zijn in de PvdA. Die krijgen onder andere een Roodie-box en daar organiseren we ook een leuke activiteit mee. Daarnaast help ik mee met de organisatie van de PvdA Ledendag en het bellen en activeren van nieuwe leden. Voor nu heb ik het nog heel druk op stage, en na de stage ga reizen!”

Op 5 april is Stijn Jansen (26) bezig met het coördineren van een grootschalige actie onder medewerkers van het vliegveld. Hij is organiser bij de FNV. “Ik ben veel op de werkvloer waar ik mensen spreek, ik probeer hun issues te achterhalen. Je moet het zien als een ui: het begint met kleine zaken, maar als je de lagen afpelt kom je bij structurele misstanden uit. En dan is het mijn taak om de grote issues te vinden, mensen lid te maken van de bond, en hen te helpen actie te voeren voor betere arbeidsvoorwaarden.” “Het is mooi werk. Je ziet mensen met hart voor hun werk, je ziet ze ook echt groeien omdat ze zich gehoord voelen. Het ‘samen staan we sterk’-gevoel leeft wel. Vooral onder de jongere medewerkers.” “Achteraf terugkijkend lijken mijn activiteiten bij de JS, vooral de scholentour, heel erg op wat ik nu doe. Koud contact. Van nul af aan beginnen. Op zoek naar creatieve manieren om mensen te vinden. En actievoeren natuurlijk!” “Het werk hier is vaak zwaar, onveilig en slecht betaald. Er wordt geconcurreerd op arbeidsvoorwaarden; je moet echt vechten voor je contract. Daar protesteren we vandaag tegen.” “Je zegt, ‘die bestuurder krijgt 3 ton en Kerstvakantie. En jij hebt met Kerst moeten doorwerken?’ Het is eigenlijk klassenstrijd – dat moet je niet zeggen, want dan krijg je geen mensen mee. Maar het is écht klassenstrijd.”

In de negentiende eeuw ontstond het idee van een vakbond, en voor een periode van anderhalve eeuw waren de ledenaantallen en successen van Nederlandse vakbewegingen spectaculair. Tegenwoordig is de opluchting echter groot als, zoals in 2016, de krimp slechts 17.000 leden betrof. Tegelijk twijfelen sommige partijen openlijk aan de rol van de vakbond in ons poldermodel. Heeft de vakbond nog wel nut voor de moderne werknemer?

Lees verder; klik hier…

De vakbond; oude lui die actievoeren met gele hesjes en fluitjes? Juist niet! De vakbond heeft veel te bieden voor jonge mensen zoals jij en ik. drie oud-voorzitters van FNV Jong over de noodzaak van de vakbond voor jongeren!

Lees verder; klik hier…

De vakbond alleen voor werkenden? Het hele jaar zetten scholieren en studenten zich via een vakbond in voor beter onderwijs in nederland. Het verhaal van Noeri van den berg (26), oud-voorzitter asva studentenunie, en Andrej josic (20), oud-voorzitter van het laks.

Lees verder; klik hier…

Het is ruim een decennium geleden dat meer dan 300.000 mensen bijeenkwamen op het Museumplein in Amsterdam voor de grootste vakbondsdemonstratie die Nederland ooit gekend heeft. Agnes Jongerius was actieleider, Sita zong, de vlaggen van tientallen organisaties die aan de actie verbonden waren zwaaiden vrolijk boven de mensenmenigte. Er was succes. Iets meer dan een maand later waren de plannen van het kabinet waar de demonstranten tegen protesteerden van tafel. Naar alle waarschijnlijk staan we weer aan de vooravond van een kabinet VVD-CDA-D66, net zoals tijdens die grote vakbondsdemonstratie van 2004. Mogelijk mag er nog een vierde partij bij om dit halfslappe mengsel een beetje bij te kleuren. Maar staan wij straks nog wel samen op het Museumplein om bijvoorbeeld de verregaande versoepeling van het ontslagrecht te bestrijden? Wie staat er op om zich uit te spreken tegen deze nietsontziende liberalisering van onze maatschappij? Of zijn we al zo ver gegroeid in ons denken dat ook wij, allen toch sociaaldemocraten, niet verder komen dan het individu? Deze editie van de Lava gaat over collectiviteit. Over het samen sterker staan en al dat soort mooie leuzen die je in campagnetijd veel hoort. Het is nu echter tijd om ze in de praktijk te brengen. Als je ergens iets aan wilt doen, dan zoek je je medestanders op. De vakbond is collectiviteit. In alle vormen; van scholieren- en studentenvakbond, via de aloude werknemersbonden tot de Fietsersbond of ANWB; de kracht van allen schuilt in de collectiviteit van de leden.

Afgelopen maand organiseerde ik mee aan Holland Against Hate en demonstreerden we met 3000 personen tegen de Muslim Ban van Donald Trump. Opeens was ons verzet dat begon met een Facebook event de opening van het gewone NOS journaal, RTL Nieuws en (mijn persoonlijke favoriet) het Jeugdjournaal. Hoe overweldigend dat ook was, het succes van deze demonstratie zat hem niet in de media-aandacht, maar in het massale verzet van de stille meerderheid tegen het populisme. Onze generatie wordt vaak een vorm van like-activisme verweten; wij zouden enkel vanachter een computerscherm een paar seconde willen nemen om de wereld te verbeteren. Toch zag je dat oprechte woede, zorg en onvrede, gecombineerd met het geloof dat het wél kan, dat we samen sterker zijn dan alleen, dat we niet lijdzaam zullen toekijken terwijl anderen de samenleving verdelen, zorgt dat wij opstaan. De geschiedenis wordt nu geschreven. Op iedere school waar wij lesgeven vragen wij de leerlingen: “Waar word jij boos van?” De antwoorden zijn heel uiteenlopend: van de gebrek aan nachtbussen tot het deurbeleid van discotheken waar je huidskleur bepaalt of je naar binnen mag. In alle antwoorden komt een ding terug een intense gedrevenheid om de wereld anders te zien. Wij leren deze jongeren steeds dat je niet lijdzaam hoeft te wachten tot de wereld anders wordt, maar gewoon zelf kunt beginnen. Door medestanders te zoeken in de politiek, bij maatschappelijke organisaties of gewoon bij je directe omgeving, door in opstand te komen, door niet op te geven. Toen wij op het Malieveld gingen staan kregen we steeds de vraag “Denk je nu echt dat Trump hiernaar luistert?”, maar een ding weet ik zeker zolang je zwijgt word je sowieso niet gehoord. Dus maak geluid, laat je horen, spreek je uit, want wij kunnen de wereld veranderen, soms is het gewoon een kwestie van beginnen.

Het nieuwste lid, Pourya (19), is geboren in een asielzoekerscentrum in Winterswijk en woont in Deventer. Pourya werkt momenteel als stagiair bij de rechtbank in Arnhem.

Waarom ben je lid geworden?

“Eigenlijk wou ik al langer lid worden – ik weet niet waarom het even heeft geduurd voordat ik echt de knoop doorhakte. Dat deed ik toen ik me opeens realiseerd dat het 2017 was en ik dacht: nu ga ik het doen. Met al dat tumult in de wereld, al dat extreemrechtse… het is tijd dat het Nederlandse multiculturele verhaal goed wordt verteld. Een raadslid hier in Deventer was altijd al een soort van mentor voor me op school – toen wist ik nog niet dat hij van de PvdA was! Nadat ik lid werd heb ik gelijk contact met hem opgenomen.”

Wat zou je zelf graag doen?

“Ik zou graag willen helpen om onze idealen weer populair te maken onder jongeren. Ze volgen wel wat in de wereld speelt, maar het is allemaal zo negatief. Ik zou trots zijn als ik de idealen van de JS en de PvdA verder zou kunnen dragen. Mijn ouders zijn afkomstig uit Iran en waren politieke vluchtelingen. Misschien dat ik daarin iets kan betekenen – ik begrijp hoe moeilijk het is om naar een ander land te gaan. Dat wordt nog weleens vergeten; vluchtelingen laten meer achter – in familie, vrienden, alles eigenlijk – dan dat ze meenemen. Ik ben erg geïnteresseerd in politiek. Ik hoop nu de stap te maken om echt iets te gaan doen.”

Het is dan wel weekend, Sharon Dijksma (45) staat er gewoon weer, ‘met de poten in de modder’ zoals dat dan heet: meehelpen bij de scouting in Zwolle. “Een goede aftrap van de campagne hier in Overijssel!” Ze staat namelijk weer op de lijst voor de PvdA. Plek vier dit keer. Een stukje hoger dan toen ze in 1994 als JS-voorzitter voor het eerst op de kandidatenlijst van de PvdA terechtkwam. “We waren destijds als JS echt heel erg actief geweest in de discussie over het jongerenbeleid, en (onbedoeld) was ik als voorzitter daardoor aardig in beeld gekomen. De JS heeft toen voor een hoge plek op de lijst gestreden.” Zo was ze plots Tweede Kamerlid, toendertijd de jongste ooit. Ze herinnert zich nog hoe ze als groentje binnenkwam, in de fractiekamer van de PvdA: “Die was nog helemaal in theater-vorm, met het fractiebestuur op een podium. Terwijl bij de JS, daar was iedereen echt gelijk. Daar hebben we toen wel strijd om gemaakt, dat we in een kring gingen zitten zodat we allemaal gelijkwaardig waren.” De lessen van de JS is ze niet vergeten; “de oude actievoerder in mij is er nog steeds”. Niet alleen in haar werk maar ook thuis komt ze ze Jonge Socialisten nog regelmatig tegen: ze heeft nog veel vrienden uit die tijd en ook haar man kent ze van toen. Haar JS-tijd was “een fantastische tijd, zo ontzettend genoten. Het belangrijkste wat ik daar geleerd heb is dat je altijd jezelf moet blijven”.