“Over het algemeen zijn mensen verbaasd als ik vertel dat ik zo actief ben binnen de PvdA en me verkiesbaar heb gesteld voor de gemeenteraadsverkiezingen. Maar naast verbazing zijn mensen vooral heel enthousiast en bemoedigend. ‘Wat stoer dat je dat al op zo’n jonge leeftijd doet.’ Stoer vind ik het niet meer, voornamelijk noodzakelijk. Maar 28% van de gemeenteraadsleden in Nederland is vrouw en helaas is dat in Amstelveen geen ander beeld. Echt jonge raadsleden zijn helemaal schaars. Ik vind dat de gemeenteraad een afspiegeling moet zijn van de bevolking. In Amstelveen, waar ik op nummer 4 sta, wonen 11.000 jongeren en daarnaast nog eens 3.500 studenten op de grootste studentencampus van Noord-Europa! Die moeten vertegenwoordigd worden! Naast vertegenwoordiging in de raad moeten jongeren ook meer betrokken worden bij de gemeente. Ik wil mij de komende jaren ervoor hard maken dat het duidelijker wordt wat de taken van de gemeente zijn, door mijzelf toegankelijk op te stellen. Geen vage politieke praat, maar heldere uitleg over wat wel en niet kan en waar ik voor sta. Welke onderwerpen vinden jongeren het meest van belang? Duurzaamheid en huisvesting. Dit zijn ook mijn prioriteiten. Betreft duurzaamheid wil ik dat Amstelveen investeert in fietspaden en het ook voor mensen die wat minder te besteden hebben mogelijk maakt om duurzaam te investeren. Jongeren moeten weten dat de gemeente er voor hen is, ook als het gaat om een toekomst in Amstelveen. Ik wil me gaan inzetten voor een sociale woonvisie met een focus op meer tijdelijke woningen voor jonge starters. Ik sta voor een socialer, eerlijker en duurzamer Amstelveen, met goede vertegenwoordiging van jongeren!”

“In onze gemeenteraad zitten mensen die stuk voor stuk het beste willen voor Harlingen. Dat hebben we allemaal gemeen, ondanks onze verschillen: onze liefde voor Harlingen. Maar onze gemeenteraad mist een belangrijk ingrediënt, namelijk jongeren. Jongeren kijken anders naar onze stad, komen met andere ideeën en hebben andere ervaringen. Een gezond evenwicht is wat onze stad nodig heeft. Een gemeenteraad waar iedereen samen aan een mooier Harlingen werkt, jong, oud, man en vrouw. Onze gemeenteraad telt veertien mannen en drie vrouwen. Te weinig vrouwen, als je het mij vraagt. Ik stel absoluut geen quotum voor, de kwaliteit van onze raad moet onze prioriteit zijn. Maar ook als je naar kwaliteit kijkt zijn er genoeg (jonge) vrouwen die minstens net zo hard voor Harlingen willen werken en daar minstens net zo goed in zijn. Ik pleit voor een gemeenteraad waarin iedereen zich vertegenwoordigd voelt, en daar zijn nu eenmaal meer vrouwelijke, en meer jonge raadsleden voor nodig. Want een representatieve volksvertegenwoordiging doet samen wat het beste is voor onze mooie stad. Ik ben hier niet geboren, maar wel opgegroeid. Ik ben hier naar school gegaan, heb hier gesport en ik doe nog steeds aan scouting hier. Harlingen is de basis in mijn leven waar ik altijd op terug kan vallen. Harlingen is prachtig, met z’n historische binnenstad waar ik nog altijd elke dag nieuwe dingen zie en ontdek. De zee, die zo onstuimig kan zijn, en een paar uren later rustig met de wind meebeweegt. De pier, waar je even ontsnapt aan de werkelijkheid, en daarna warm onthaald worden in een van de vele gezellige kroegjes. Harlingen, het is mijn grote liefde. Ik wil dat Harlingen nog mooier wordt, als dat al kan. Ik wil dat iedereen hier met hetzelfde plezier kan wonen als ik. Ik wil dat onze gemeente goed zorgt voor de Harlingers, àlle Harlingers, dat je zeker kunt zijn van een vangnet als het mis dreigt te gaan. Ik wil dat iedereen, jong, oud, arm, rijk, man, vrouw, mee kan denken over de toekomst van onze mooie stad, en dat we samen gaan werken voor een nóg mooier Harlingen. Ik beloof dat ik me daarvoor in zal zetten als ik raadslid word.”

“Ik vind het belangrijk dat jonge mensen zich überhaupt kandideren voor de gemeenteraad. Dat is volgens mij stap één; jongeren laten hiermee hun betrokkenheid bij de lokale politiek zien. Daardoor voelen jongeren zich ook echt betrokken bij de lokale politiek. Dat is voor mij al het gevoel van: iets voor je stad willen doen. Jongeren horen in een gemeenteraad thuis; het dient namelijk een vertegenwoordiging van de stad te zijn. Zeker in een internationale studentenstad als Maastricht moet een gemeenteraad dus representatief zijn. Daarom vind ik het belangrijk dat meer jongeren in de gemeenteraad zitten, zeker in de gemeenteraad van Maastricht. Omdat ik het belangrijk vind dat in de gemeenteraad iedereen gerepresenteerd wordt; anders is het namelijk geen volksvertegenwoordiging maar een grijze, oude mannen-club. Zeker in Maastricht was die verhouding in de gemeenteraad gewoon zoek. Met de Seniorenpartij als grootste partij en ook het meedoen van 50PLUS moet je als jongere dan wel even een tijdje erbij zetten om erin te komen. Daarom ben ik actief geworden bij mijn lokale afdeling en daarom heb ik besloten om mij kandidaat te stellen voor de gemeenteraad. Want je kan wel hopen dat andere mensen iets doen, maar ik kan het toch ook zelf proberen? Ik hoop in de gemeenteraad nieuwe, frisse ideeën toe te voegen aan het debat. Ik denk dat ik als jongere en nieuweling meer opensta om nieuwe dingen te proberen. Ik ben enorm gemotiveerd om me voor de stad in te zetten. Ik ben geen originele Maastrichtenaar, maar dat zijn zovelen die hier wonen tegenwoordig niet meer. Het is voor jongeren niet gemakkelijk om hier woonruimte te zoeken als ze hier gaan studeren of een nieuwe stek als ze afgestudeerd zijn. Dat heb ik ook meegemaakt en die ervaring wil ik inzetten voor Maastricht. Zodat iedereen in Maastricht een goed thuis kan vinden.”

Toen ik klein was ging ik weleens op verkiezingsdag mee met mijn moeder naar het stemlokaal. We gingen stemmen en ik vond het hartstikke spannend om dat mee te maken. In het wijkcentrum om de hoek stond de stemcomputer klaar en liep ik aan haar hand mee het hokje in. Officieel mocht het misschien niet van de Kiesraad, maar ik zal niet de enige zijn geweest die op deze manier democratie met de paplepel kreeg ingegeven. De keuze had mijn moeder zelf al gemaakt, maar ik mocht helpen om de knopjes in te drukken. Eerst die van de kandidaat, daarna op de rode knop om te bevestigen. Makkelijker dan met het rode potlood. Thuis vroeg ik mijn moeder waarom we niet op de eerste persoon van de lijst hadden gestemd, maar de tweede. Die tweede persoon was een vrouw en mijn moeder vond het belangrijk om op een vrouw te stemmen. Toen begreep ik het misschien nog niet zo goed; daar was ik gewoon nog te jong voor. Maar wat ik wel mee heb gekregen is dat het doodnormaal is om op een vrouw te stemmen. En nu ik ouder ben en zelf mag stemmen, zie ik ook waarom het nodig is. Net iets meer dan eenderde van de Tweede Kamer bestaat uit vrouwen, terwijl vorig jaar 50,4 procent van de Nederlands vrouw was. In de gemeenteraden zitten nog minder vrouwen: slechts 28 procent. Dat terwijl vrouwen overweldigend vaker met voorkeurstemmen worden gekozen (9 van de 13 Tweede Kamerleden in de afgelopen twintig jaar). Deze maand staat de Lava daarom helemaal in het teken van de jonge vrouw in de politiek. Omdat wij strijden voor een volksvertegenwoordiging die ook echt het hele volk vertegenwoordigt, van gemeenteraad tot parlement. Het is immers 2018; #stemopeenvrouw!

Zodra ik wakker word pak ik als allereerste mijn telefoon. Snel zie ik nog wat appjes in de whatsappgroep van het landelijk bestuur van de JS, die er meestal toe leiden dat ik er ook nog even mijn laptop bij pak om snel een mailtje te versturen. Als ik vervolgens in de sportschool sta werk ik tussen de sets die ik met de gewichten doe door even de rest van mijn mailbox bij. Datzelfde fenomeen speelt zich af op de wc, in de kroeg of als je met vrienden zit te eten. Tegelijkertijd weet ik dankzij mijn telefoon vaak in welke kroeg ik moet zijn, waar het eten goed is of ben ik heel blij dat ik snel kan controleren of het gaat regenen voor ik naar buiten loop. De wereld met de techniek is zoveel makkelijker, maar zoals een groot filosoof ooit net niet zei “elk voordeel heb zijn nadeel” (jaja het was andersom, maar dat maakt mijn verhaal niet lopend). Het levert ook extra druk op. We verwachten van elkaar altijd bereikbaar te zijn. Waar sociaaldemocraten jaren gestreden hebben om acht uur te werken, acht uur te slapen en acht uur vrije tijd te hebben nemen de acht uur werk langzaam de acht uur vrije tijd over. We zijn niet meer in staat om van kantoor te gaan en het werk echt tot morgen te laten als je kantoor eigenlijk in je broekzak of op zijn minst rugzak past. De blauwe vinkjes kunnen misschien uit, maar in een groep dan weer niet. We willen altijd van elkaar weten waar we zijn of we niet toch kunnen reageren of we het niet gewoon negeren. Laten we elkaar toch ook wat vaker die vrije tijd gunnen, de telefoon wegleggen als we zitten te eten en gewoon acht echte uren nemen voor vrije tijd. Misschien dat ik me morgen eerst nog een keer omdraai voordat ik mijn telefoon pak.

Waarom ben je lid geworden?

“Ik heb politiek altijd al interessant gevonden,” vertelt Boris de Jong (20) op deze zonovergoten zaterdag van september. “Ik studeer ook politicologie hier in Amsterdam. Je krijgt dan veel theorie, maar door lid te worden van de Jonge Socialisten hoop ik ook te kunnen proeven hoe het is om actief te zijn in de politiek.” Via bekenden uit zijn eigen netwerk kwam hij bij de JS terecht en alhoewel hij nog maar net begonnen is, merkt hij dat hij al snel leert: “Als je bijvoorbeeld op een activiteit bent en je praat met iemand die kandidaat is (voor het voorzitterschap van de PvdA, red.) dan leer je eerder de taal van de politiek spreken dan in de collegebanken. Mijn oom zit ook bij de PvdA. Hij vertelde me dat het niet alleen theorie is, waar de politiek om draait. Het gaat ook echt om de praktijk.”

Wat zou je zelf graag doen?

“Ik wil sowieso ervaring opdoen; ik ben nog echt een groentje. Verder denk ik dat Europees beleid mij het meest aanspreekt. Ik vind het heel interessant maar zie ook de haken en ogen van de EU. Onze toekomst is in Europa; daarvoor is Nederland zelf een veel te kleine speler.” De politieke discussies zal Boris als politicoloog in spe niet schuwen: “Alhoewel misschien niet iedereen open staat voor een politieke discussie, vind ik dat wel leuk; om over politiek met mensen te praten. Dat hoop ik ook bij de Jonge Socialisten te doen.”

Het is alweer bijna tien jaar geleden dat Anne de Rooij (27) lid werd van de Jonge Socialisten. “Ik was altijd al zo’n type wereldverbeteraar geweest. Toen ik ging studeren leerde ik de JS kennen tijdens de Zomertour in Amsterdam en ben ik gelijk lid geworden.” “Je leerde snel veel vaardigheden; dingen waar ik in mijn huidige werk bij het Ministerie van Veiligheid en Justitie nog altijd gebruik van maak. Bijvoorbeeld het kunnen relativeren van zaken, het goed kunnen omgaan met druk, leren kritisch te zijn. Al die skills kan je leren, maar de ervaring die je opdoet is ook erg waardevol.” Als oud landelijk bestuurslid, oud voorzitter van de JS Amsterdam en vooral ook oud hoofdredacteur van de Lava is ze dan ook heel actief geweest binnen én voor de vereniging. “Het leukste aan de JS vond ik altijd dat je een soort team bent. Je krijgt advies en geeft het aan anderen; zo leer je van elkaar en steun je elkaar.” Tot deze zomer was ze ook lid van het partijbestuur van de PvdA, waar ze echter het gevoel had niet op de juiste plek te zitten: “Ik ben daarvoor te activistisch. Na het verlies op 15 maart zeiden sommigen dat we weer een grote volkspartij moeten worden, maar er bestaan geen volkspartijen van negen zetels. We moeten juist goed kijken hoe je op links een echte beweging krijgt.” Als partijbestuurslid vond ze de afstand tot dat activisme te groot: “We moeten verder; kom in actie!”

Ken je die grap van Abraham Lincoln die zegt dat niet alles wat op het internet staat waar is? Voor steeds meer mensen is het leven zonder computer, laptop of smartphone onvoorstelbaar. Over hoeveel jaar weten jongeren niet meer dat het envelopje dat nu als symbool voor je e-mailprogramma dient, vroeger daadwerkelijk werd gebruikt om post mee te versturen en dicht gelikt diende te worden? Of dat Willem Drees en Joop den Uyl niet op Twitter zaten? De herinnering aan hoe anders het leven was voordat het internet bestond wordt steeds vager. En dan kan je je nog wel een vergissen, bijvoorbeeld in Lincolns kennis over het wereldwijde web.

Lees verder; klik hier…

Terwijl wij enthousiast onze levens delen met onze online vrienden, houden we geen rekening met de risico’s die daaraan kleven. Voormalig Tweede Kamerlid op het gebied van IT, Astrid
Oosenburg, en cybersecurity expert Mischa van Geelen waarschuwen voor die risico’s en hoe wij ons kunnen beschermen.

Lees verder; klik hier…

In de begindagen van het internet was toegang tot de digitale snelweg nog maar beperkt tot universiteiten en hogescholen. Elke september stroomden hordes nieuwe studenten het internet op, waaronder op het veelgebruikte Usenet-forum; een soort Reddit van het begintijdperk. Daar stelden de nieuwelingen allerhande beginnersvragen of hielden zich niet aan de mores die op het Usenet-forum heersten. De nieuwe studenten leerden echter snel de normen van het nieuwe communicatiesysteem, of ze raakten gedesinteresseerd in het systeem, waarna het oude leventje op de fora weer verder ging. Tot september 1993. De grote massa ontdekte het internet, aangejaagd door bedrijven die een nieuwe markt zagen ontstaan, waarna de influx van nieuwe gebruikers nooit meer zou stoppen. Elke maand kwamen er meer en meer gebruikers bij, die het Usenet-forum overrompelden en de oudgedienden van hun stuk bracht. Sindsdien is die september bekend komen te staan als de Eternal September; de september die nooit eindigde. Voor de PvdA had een andere september misschien wat langer mogen duren. September 2012 welteverstaan, toen onze partij een grote overwinning behaalde tijdens de Tweede Kamerverkiezingen. Dat is iets voor andere tijden; inmiddels ligt 15 maart steeds verder achter ons en worden de gevolgen van zo’n verkiezing ook steeds zichtbaarder. Niet alleen met een nieuw kabinet, dat nu pas uit de coulissen stapt en er een ‘fuck-mensen, leve-het-grootkapitaal’ mening op nahoudt. Ook de Lava zelf zal noodgedwongen op de schop moeten om te bezuinigen in het nieuwe jaar. Dat betekent echter nieuwe kansen, een grote uitdaging en mogelijk ook vooral veel vragen, waarover ik graag met jullie samen op ons Najaarscongres (én jubileumcongres: 40 jaar JS!) in Leeuwarden in gesprek.