Toen ik klein was ging ik weleens op verkiezingsdag mee met mijn moeder naar het stemlokaal. We gingen stemmen en ik vond het hartstikke spannend om dat mee te maken. In het wijkcentrum om de hoek stond de stemcomputer klaar en liep ik aan haar hand mee het hokje in. Officieel mocht het misschien niet van de Kiesraad, maar ik zal niet de enige zijn geweest die op deze manier democratie met de paplepel kreeg ingegeven. De keuze had mijn moeder zelf al gemaakt, maar ik mocht helpen om de knopjes in te drukken. Eerst die van de kandidaat, daarna op de rode knop om te bevestigen. Makkelijker dan met het rode potlood. Thuis vroeg ik mijn moeder waarom we niet op de eerste persoon van de lijst hadden gestemd, maar de tweede. Die tweede persoon was een vrouw en mijn moeder vond het belangrijk om op een vrouw te stemmen. Toen begreep ik het misschien nog niet zo goed; daar was ik gewoon nog te jong voor. Maar wat ik wel mee heb gekregen is dat het doodnormaal is om op een vrouw te stemmen. En nu ik ouder ben en zelf mag stemmen, zie ik ook waarom het nodig is. Net iets meer dan eenderde van de Tweede Kamer bestaat uit vrouwen, terwijl vorig jaar 50,4 procent van de Nederlands vrouw was. In de gemeenteraden zitten nog minder vrouwen: slechts 28 procent. Dat terwijl vrouwen overweldigend vaker met voorkeurstemmen worden gekozen (9 van de 13 Tweede Kamerleden in de afgelopen twintig jaar). Deze maand staat de Lava daarom helemaal in het teken van de jonge vrouw in de politiek. Omdat wij strijden voor een volksvertegenwoordiging die ook echt het hele volk vertegenwoordigt, van gemeenteraad tot parlement. Het is immers 2018; #stemopeenvrouw!

Zodra ik wakker word pak ik als allereerste mijn telefoon. Snel zie ik nog wat appjes in de whatsappgroep van het landelijk bestuur van de JS, die er meestal toe leiden dat ik er ook nog even mijn laptop bij pak om snel een mailtje te versturen. Als ik vervolgens in de sportschool sta werk ik tussen de sets die ik met de gewichten doe door even de rest van mijn mailbox bij. Datzelfde fenomeen speelt zich af op de wc, in de kroeg of als je met vrienden zit te eten. Tegelijkertijd weet ik dankzij mijn telefoon vaak in welke kroeg ik moet zijn, waar het eten goed is of ben ik heel blij dat ik snel kan controleren of het gaat regenen voor ik naar buiten loop. De wereld met de techniek is zoveel makkelijker, maar zoals een groot filosoof ooit net niet zei “elk voordeel heb zijn nadeel” (jaja het was andersom, maar dat maakt mijn verhaal niet lopend). Het levert ook extra druk op. We verwachten van elkaar altijd bereikbaar te zijn. Waar sociaaldemocraten jaren gestreden hebben om acht uur te werken, acht uur te slapen en acht uur vrije tijd te hebben nemen de acht uur werk langzaam de acht uur vrije tijd over. We zijn niet meer in staat om van kantoor te gaan en het werk echt tot morgen te laten als je kantoor eigenlijk in je broekzak of op zijn minst rugzak past. De blauwe vinkjes kunnen misschien uit, maar in een groep dan weer niet. We willen altijd van elkaar weten waar we zijn of we niet toch kunnen reageren of we het niet gewoon negeren. Laten we elkaar toch ook wat vaker die vrije tijd gunnen, de telefoon wegleggen als we zitten te eten en gewoon acht echte uren nemen voor vrije tijd. Misschien dat ik me morgen eerst nog een keer omdraai voordat ik mijn telefoon pak.

Waarom ben je lid geworden?

“Ik heb politiek altijd al interessant gevonden,” vertelt Boris de Jong (20) op deze zonovergoten zaterdag van september. “Ik studeer ook politicologie hier in Amsterdam. Je krijgt dan veel theorie, maar door lid te worden van de Jonge Socialisten hoop ik ook te kunnen proeven hoe het is om actief te zijn in de politiek.” Via bekenden uit zijn eigen netwerk kwam hij bij de JS terecht en alhoewel hij nog maar net begonnen is, merkt hij dat hij al snel leert: “Als je bijvoorbeeld op een activiteit bent en je praat met iemand die kandidaat is (voor het voorzitterschap van de PvdA, red.) dan leer je eerder de taal van de politiek spreken dan in de collegebanken. Mijn oom zit ook bij de PvdA. Hij vertelde me dat het niet alleen theorie is, waar de politiek om draait. Het gaat ook echt om de praktijk.”

Wat zou je zelf graag doen?

“Ik wil sowieso ervaring opdoen; ik ben nog echt een groentje. Verder denk ik dat Europees beleid mij het meest aanspreekt. Ik vind het heel interessant maar zie ook de haken en ogen van de EU. Onze toekomst is in Europa; daarvoor is Nederland zelf een veel te kleine speler.” De politieke discussies zal Boris als politicoloog in spe niet schuwen: “Alhoewel misschien niet iedereen open staat voor een politieke discussie, vind ik dat wel leuk; om over politiek met mensen te praten. Dat hoop ik ook bij de Jonge Socialisten te doen.”

Het is alweer bijna tien jaar geleden dat Anne de Rooij (27) lid werd van de Jonge Socialisten. “Ik was altijd al zo’n type wereldverbeteraar geweest. Toen ik ging studeren leerde ik de JS kennen tijdens de Zomertour in Amsterdam en ben ik gelijk lid geworden.” “Je leerde snel veel vaardigheden; dingen waar ik in mijn huidige werk bij het Ministerie van Veiligheid en Justitie nog altijd gebruik van maak. Bijvoorbeeld het kunnen relativeren van zaken, het goed kunnen omgaan met druk, leren kritisch te zijn. Al die skills kan je leren, maar de ervaring die je opdoet is ook erg waardevol.” Als oud landelijk bestuurslid, oud voorzitter van de JS Amsterdam en vooral ook oud hoofdredacteur van de Lava is ze dan ook heel actief geweest binnen én voor de vereniging. “Het leukste aan de JS vond ik altijd dat je een soort team bent. Je krijgt advies en geeft het aan anderen; zo leer je van elkaar en steun je elkaar.” Tot deze zomer was ze ook lid van het partijbestuur van de PvdA, waar ze echter het gevoel had niet op de juiste plek te zitten: “Ik ben daarvoor te activistisch. Na het verlies op 15 maart zeiden sommigen dat we weer een grote volkspartij moeten worden, maar er bestaan geen volkspartijen van negen zetels. We moeten juist goed kijken hoe je op links een echte beweging krijgt.” Als partijbestuurslid vond ze de afstand tot dat activisme te groot: “We moeten verder; kom in actie!”

Ken je die grap van Abraham Lincoln die zegt dat niet alles wat op het internet staat waar is? Voor steeds meer mensen is het leven zonder computer, laptop of smartphone onvoorstelbaar. Over hoeveel jaar weten jongeren niet meer dat het envelopje dat nu als symbool voor je e-mailprogramma dient, vroeger daadwerkelijk werd gebruikt om post mee te versturen en dicht gelikt diende te worden? Of dat Willem Drees en Joop den Uyl niet op Twitter zaten? De herinnering aan hoe anders het leven was voordat het internet bestond wordt steeds vager. En dan kan je je nog wel een vergissen, bijvoorbeeld in Lincolns kennis over het wereldwijde web.

Lees verder; klik hier…

Terwijl wij enthousiast onze levens delen met onze online vrienden, houden we geen rekening met de risico’s die daaraan kleven. Voormalig Tweede Kamerlid op het gebied van IT, Astrid
Oosenburg, en cybersecurity expert Mischa van Geelen waarschuwen voor die risico’s en hoe wij ons kunnen beschermen.

Lees verder; klik hier…

In de begindagen van het internet was toegang tot de digitale snelweg nog maar beperkt tot universiteiten en hogescholen. Elke september stroomden hordes nieuwe studenten het internet op, waaronder op het veelgebruikte Usenet-forum; een soort Reddit van het begintijdperk. Daar stelden de nieuwelingen allerhande beginnersvragen of hielden zich niet aan de mores die op het Usenet-forum heersten. De nieuwe studenten leerden echter snel de normen van het nieuwe communicatiesysteem, of ze raakten gedesinteresseerd in het systeem, waarna het oude leventje op de fora weer verder ging. Tot september 1993. De grote massa ontdekte het internet, aangejaagd door bedrijven die een nieuwe markt zagen ontstaan, waarna de influx van nieuwe gebruikers nooit meer zou stoppen. Elke maand kwamen er meer en meer gebruikers bij, die het Usenet-forum overrompelden en de oudgedienden van hun stuk bracht. Sindsdien is die september bekend komen te staan als de Eternal September; de september die nooit eindigde. Voor de PvdA had een andere september misschien wat langer mogen duren. September 2012 welteverstaan, toen onze partij een grote overwinning behaalde tijdens de Tweede Kamerverkiezingen. Dat is iets voor andere tijden; inmiddels ligt 15 maart steeds verder achter ons en worden de gevolgen van zo’n verkiezing ook steeds zichtbaarder. Niet alleen met een nieuw kabinet, dat nu pas uit de coulissen stapt en er een ‘fuck-mensen, leve-het-grootkapitaal’ mening op nahoudt. Ook de Lava zelf zal noodgedwongen op de schop moeten om te bezuinigen in het nieuwe jaar. Dat betekent echter nieuwe kansen, een grote uitdaging en mogelijk ook vooral veel vragen, waarover ik graag met jullie samen op ons Najaarscongres (én jubileumcongres: 40 jaar JS!) in Leeuwarden in gesprek.

“De vakbond is een archaïsch instituut. Ze zetten zich alleen in voor de belangen van ouderen. Houden star vast aan oude verworvenheden en zijn niet bereid om zich aan te passen aan de nieuwe tijd, daar hoef ik niet bij”, hield ik mezelf jarenlang voor. Toch werd ik lid van de FNV. Was er dan niets over van mijn aanvankelijke bezwaren? Het is inderdaad zo dat vakbonden bevolkt worden door grijze koppen die hun pensioen dichterbij zien komen. Er is echter maar één manier om dat te veranderen. Zorgen dat ook jonge mensen zich verenigen. Ik geloof heilig in het collectief. Op dit moment zitten steeds meer jongeren in rare constructies die erop neerkomen dat werkgevers zo min mogelijk risico lopen en zo makkelijk mogelijk van hun werknemers af kunnen. In je eentje kun je niet opboksen tegen een systeem dat misschien juridisch prima dicht getikt zit, maar onrechtvaardig voelt. Niet doorbetaald worden als je ziek bent en dan toch maar gaan werken, waardoor je nog zieker wordt of andere mensen aansteekt. Niet verzekerd zijn tijdens je werk, want je bent goedkoper als ZZP’er. Niet de macht hebben om een shift te weigeren, want ja voor jou tien anderen. Gewoon een fatsoenlijk loon en wat zekerheid, dat zit er niet zomaar meer in. Daarom moeten we elkaar goed vasthouden en samen de strijd aan. Het verkiezen van winst boven goed werkgeverschap is een keuze, geen natuurwet. Maar die keuze gaan werkgevers niet zelf maken. Daar is de vakbond voor nodig. Alleen samen kunnen we strijden tegen de macht van het geld, tegen de neoliberale wind dat het allemaal maar door de markt besloten moet worden, dat vaste contracten ouderwets zijn. Want laten we eerlijk zijn, het is hoog tijd dat de werkgevers zich ook eens aanpassen aan de nieuwe tijd waarin we fatsoenlijk met elkaar omgaan.

Het nieuwste lid, Juul (21), studeert in Nijmegen maar werkt op dit moment als stagiaire op het partijbureau van de PvdA in Amsterdam.

Waarom ben je lid geworden?

“Ik wou heel graag stagelopen bij een politieke partij voor mijn studie bestuurskunde. Mijn scriptie gaat over de invloed van media op agendasetting in de politiek en hoopte door een stage hier veel over te leren. Deels uit idealen kwam ik bij de PvdA uit, maar ook omdat ze heel enthousiast en vlot reageerden. Binnen een dag of wat was alles geregeld en mocht ik aan de slag en mijn handen uit de mouwen steken in de campagne! Daarin heb ik bij van alles meegeholpen; van het vullen van de PvdA-vakken bij de debatten tot meegaan met ‘Get Out To Vote’ tijdens de laatste dagen. Van de andere stagiaires en campaigners hoorde ik veel goede verhalen over de JS, dus toen ben ik ook gelijk daarvan lid geworden.”

Wat zou je zelf graag doen?

“Ik werk op dit moment nog op het partijbureau aan verschillende dingen. Ik hou me onder andere bezig met de Roodies, dat zijn jongeren onder de 16 die ook geïnteresseerd zijn in de PvdA. Die krijgen onder andere een Roodie-box en daar organiseren we ook een leuke activiteit mee. Daarnaast help ik mee met de organisatie van de PvdA Ledendag en het bellen en activeren van nieuwe leden. Voor nu heb ik het nog heel druk op stage, en na de stage ga reizen!”

Op 5 april is Stijn Jansen (26) bezig met het coördineren van een grootschalige actie onder medewerkers van het vliegveld. Hij is organiser bij de FNV. “Ik ben veel op de werkvloer waar ik mensen spreek, ik probeer hun issues te achterhalen. Je moet het zien als een ui: het begint met kleine zaken, maar als je de lagen afpelt kom je bij structurele misstanden uit. En dan is het mijn taak om de grote issues te vinden, mensen lid te maken van de bond, en hen te helpen actie te voeren voor betere arbeidsvoorwaarden.” “Het is mooi werk. Je ziet mensen met hart voor hun werk, je ziet ze ook echt groeien omdat ze zich gehoord voelen. Het ‘samen staan we sterk’-gevoel leeft wel. Vooral onder de jongere medewerkers.” “Achteraf terugkijkend lijken mijn activiteiten bij de JS, vooral de scholentour, heel erg op wat ik nu doe. Koud contact. Van nul af aan beginnen. Op zoek naar creatieve manieren om mensen te vinden. En actievoeren natuurlijk!” “Het werk hier is vaak zwaar, onveilig en slecht betaald. Er wordt geconcurreerd op arbeidsvoorwaarden; je moet echt vechten voor je contract. Daar protesteren we vandaag tegen.” “Je zegt, ‘die bestuurder krijgt 3 ton en Kerstvakantie. En jij hebt met Kerst moeten doorwerken?’ Het is eigenlijk klassenstrijd – dat moet je niet zeggen, want dan krijg je geen mensen mee. Maar het is écht klassenstrijd.”