Tilman Müller-Kirsch

Europa heeft na het einde van de Tweede Wereldoorlog tot drie maanden geleden nog nooit zo’n lange periode van vrede en toenemende vrijheid gekend. Hierdoor zijn we vrede en vrijheid in Europa een beetje vanzelfsprekend gaan vinden. Toen er ziekenhuizen in Afghanistan en Irak gebombardeerd werden waren we gechoqueerd, maar niet gealarmeerd. Sinds de invasie van Oekraïne is vrijheid echter een tastbaarder begrip geworden. De Europese waarden zoals democratie, een onafhankelijke rechtsorde en mediavrijheid zijn niet meer zo vanzelfsprekend als we ooit dachten en we moeten inzien dat deze waarden ook in ons land toenemend onder druk komen te staan.

Lees verder; klik hier…

Storm Stekelenburg

Donderdagochtend. Het is weer tijd voor online les. Ik word wakker en mijn ochtendroutine kickt in. Ik doe mijn wekker uit. Snel mijn koffie zetten en smeer een lekker bammetje. Ik hoef toch niet naar school te fietsen door corona, dus dan kan ik net zo goed mijn broodje eten tijdens de les.

Lees verder; klik hier…

Het komt tegenwoordig steeds vaker voor dat er ophef ontstaat wanneer gastdocenten worden aangekondigd door scholen. Daar gaan we dan een aantal dagen boos om zijn met elkaar, waardoor de desbetreffende persoon zich genoodzaakt voelt om niet meer te komen. Dit ritueel zien we steeds vaker terug anno 2020, ondanks dat onderwijsinstellingen betogen voor discussie te zijn. Ik stel daarom graag voor om politieke discussies gewoon met elkaar te voeren in plaats van zonder elkaar.

Lees verder; klik hier…

We lenen om te studeren, geraken niet aan een woning en het klimaat gaat naar knoppen. Én we kijken ernaar. Allemaal problemen die jongeren en jongvolwassenen ervaren of waarschijnlijk gaan ervaren. Toch zouden wij de Jonge Socialisten niet zijn als we veranderingen willen afdwingen. Dat doen we bijvoorbeeld door druk uit te oefenen op onze moederpartij, maar ook door evenementen te organiseren, petities te starten of op een andere manier maatschappelijk betrokken te zijn. Ik was dan ook erg teleurgesteld toen we op 3 september een mail kregen waarin stond dat het bestuur heeft besloten om zich niet aan te sluiten bij het jongerenmanifest van Coalitie-Y.

Lees verder; klik hier…

Een opiniestuk van Lukas van Dongen

Wat als mensen niet onbetrouwbaar zijn, maar juist deugen? Begin september zag ik Rutger Bregman en Mathijs van Nieuwkerk met deze vraag worstelen bij DWDD. Bregman, bekend van zijn ‘taxes, taxes, taxes’ speech in Davos, beantwoordt deze vraag met een volmondig ja in zijn nieuwe boek: De Meeste Mensen Deugen.

Lees verder; klik hier…

In Hong Kong vindt nog jaarlijks een herdenking plaats voor de studenten die in 1989 door het Chinese leger werden omgebracht. Het is een gevoelig onderwerp in China, het is nergens in de schoolboeken te lezen en docenten die het onderwerp tóch aansnijden, kunnen in de problemen komen. In Hong Kong is het jarenlang geen probleem geweest om een herdenking te organiseren, maar er is iets aan het veranderen in de stad. Peking versterkt haar greep op de stad. Het vrije karakter, dat zo sterk contrasteert met de rest van China, dreigt te vervagen. Dat lijkt vooralsnog het motief voor veel inwoners om de straat op te gaan.

Lees verder; klik hier…

In dit stuk vertel ik als ex-JFVD lid over het snelle electorale succes van de partij en haar teloorgang in de afgelopen periode. Mijn tegenstem in dit artikel is Bas Peetsold – een gepassioneerde psychologie student en overtuigd Baudet-aanhanger – die ik ontmoete in mijn tijd bij de JFVD.

Lees verder; klik hier…

Toen ik klein was ging ik weleens op verkiezingsdag mee met mijn moeder naar het stemlokaal. We gingen stemmen en ik vond het hartstikke spannend om dat mee te maken. In het wijkcentrum om de hoek stond de stemcomputer klaar en liep ik aan haar hand mee het hokje in. Officieel mocht het misschien niet van de Kiesraad, maar ik zal niet de enige zijn geweest die op deze manier democratie met de paplepel kreeg ingegeven. De keuze had mijn moeder zelf al gemaakt, maar ik mocht helpen om de knopjes in te drukken. Eerst die van de kandidaat, daarna op de rode knop om te bevestigen. Makkelijker dan met het rode potlood. Thuis vroeg ik mijn moeder waarom we niet op de eerste persoon van de lijst hadden gestemd, maar de tweede. Die tweede persoon was een vrouw en mijn moeder vond het belangrijk om op een vrouw te stemmen. Toen begreep ik het misschien nog niet zo goed; daar was ik gewoon nog te jong voor. Maar wat ik wel mee heb gekregen is dat het doodnormaal is om op een vrouw te stemmen. En nu ik ouder ben en zelf mag stemmen, zie ik ook waarom het nodig is. Net iets meer dan eenderde van de Tweede Kamer bestaat uit vrouwen, terwijl vorig jaar 50,4 procent van de Nederlands vrouw was. In de gemeenteraden zitten nog minder vrouwen: slechts 28 procent. Dat terwijl vrouwen overweldigend vaker met voorkeurstemmen worden gekozen (9 van de 13 Tweede Kamerleden in de afgelopen twintig jaar). Deze maand staat de Lava daarom helemaal in het teken van de jonge vrouw in de politiek. Omdat wij strijden voor een volksvertegenwoordiging die ook echt het hele volk vertegenwoordigt, van gemeenteraad tot parlement. Het is immers 2018; #stemopeenvrouw!

Zodra ik wakker word pak ik als allereerste mijn telefoon. Snel zie ik nog wat appjes in de whatsappgroep van het landelijk bestuur van de JS, die er meestal toe leiden dat ik er ook nog even mijn laptop bij pak om snel een mailtje te versturen. Als ik vervolgens in de sportschool sta werk ik tussen de sets die ik met de gewichten doe door even de rest van mijn mailbox bij. Datzelfde fenomeen speelt zich af op de wc, in de kroeg of als je met vrienden zit te eten. Tegelijkertijd weet ik dankzij mijn telefoon vaak in welke kroeg ik moet zijn, waar het eten goed is of ben ik heel blij dat ik snel kan controleren of het gaat regenen voor ik naar buiten loop. De wereld met de techniek is zoveel makkelijker, maar zoals een groot filosoof ooit net niet zei “elk voordeel heb zijn nadeel” (jaja het was andersom, maar dat maakt mijn verhaal niet lopend). Het levert ook extra druk op. We verwachten van elkaar altijd bereikbaar te zijn. Waar sociaaldemocraten jaren gestreden hebben om acht uur te werken, acht uur te slapen en acht uur vrije tijd te hebben nemen de acht uur werk langzaam de acht uur vrije tijd over. We zijn niet meer in staat om van kantoor te gaan en het werk echt tot morgen te laten als je kantoor eigenlijk in je broekzak of op zijn minst rugzak past. De blauwe vinkjes kunnen misschien uit, maar in een groep dan weer niet. We willen altijd van elkaar weten waar we zijn of we niet toch kunnen reageren of we het niet gewoon negeren. Laten we elkaar toch ook wat vaker die vrije tijd gunnen, de telefoon wegleggen als we zitten te eten en gewoon acht echte uren nemen voor vrije tijd. Misschien dat ik me morgen eerst nog een keer omdraai voordat ik mijn telefoon pak.

In de begindagen van het internet was toegang tot de digitale snelweg nog maar beperkt tot universiteiten en hogescholen. Elke september stroomden hordes nieuwe studenten het internet op, waaronder op het veelgebruikte Usenet-forum; een soort Reddit van het begintijdperk. Daar stelden de nieuwelingen allerhande beginnersvragen of hielden zich niet aan de mores die op het Usenet-forum heersten. De nieuwe studenten leerden echter snel de normen van het nieuwe communicatiesysteem, of ze raakten gedesinteresseerd in het systeem, waarna het oude leventje op de fora weer verder ging. Tot september 1993. De grote massa ontdekte het internet, aangejaagd door bedrijven die een nieuwe markt zagen ontstaan, waarna de influx van nieuwe gebruikers nooit meer zou stoppen. Elke maand kwamen er meer en meer gebruikers bij, die het Usenet-forum overrompelden en de oudgedienden van hun stuk bracht. Sindsdien is die september bekend komen te staan als de Eternal September; de september die nooit eindigde. Voor de PvdA had een andere september misschien wat langer mogen duren. September 2012 welteverstaan, toen onze partij een grote overwinning behaalde tijdens de Tweede Kamerverkiezingen. Dat is iets voor andere tijden; inmiddels ligt 15 maart steeds verder achter ons en worden de gevolgen van zo’n verkiezing ook steeds zichtbaarder. Niet alleen met een nieuw kabinet, dat nu pas uit de coulissen stapt en er een ‘fuck-mensen, leve-het-grootkapitaal’ mening op nahoudt. Ook de Lava zelf zal noodgedwongen op de schop moeten om te bezuinigen in het nieuwe jaar. Dat betekent echter nieuwe kansen, een grote uitdaging en mogelijk ook vooral veel vragen, waarover ik graag met jullie samen op ons Najaarscongres (én jubileumcongres: 40 jaar JS!) in Leeuwarden in gesprek.