De soevereiniteit staat overal onder druk. Landen mogen door de globalisering niet meer zelf bepalen over hun wetten. Supranationale organisaties zoals de EU maken de dienst uit. Tenminste, volgens de visie van verschillende nationalistische partijen. Deze partijen zijn de afgelopen jaren flink gegroeid. In elk land wordt het debat gevoerd of we wel of niet meer soevereiniteit willen afstaan. Of we onderdeel willen blijven van de internationale gemeenschap of ons liever terugtrekken achter onze landsgrenzen. Mensen zijn bang dat ze hun macht als burgers zijn verloren. En dat is niet helemaal onterecht.

Lees verder; klik hier…

Een opiniestuk van Lukas van Dongen

Wat als mensen niet onbetrouwbaar zijn, maar juist deugen? Begin september zag ik Rutger Bregman en Mathijs van Nieuwkerk met deze vraag worstelen bij DWDD. Bregman, bekend van zijn ‘taxes, taxes, taxes’ speech in Davos, beantwoordt deze vraag met een volmondig ja in zijn nieuwe boek: De Meeste Mensen Deugen.

Lees verder; klik hier…

In Hong Kong vindt nog jaarlijks een herdenking plaats voor de studenten die in 1989 door het Chinese leger werden omgebracht. Het is een gevoelig onderwerp in China, het is nergens in de schoolboeken te lezen en docenten die het onderwerp tóch aansnijden, kunnen in de problemen komen. In Hong Kong is het jarenlang geen probleem geweest om een herdenking te organiseren, maar er is iets aan het veranderen in de stad. Peking versterkt haar greep op de stad. Het vrije karakter, dat zo sterk contrasteert met de rest van China, dreigt te vervagen. Dat lijkt vooralsnog het motief voor veel inwoners om de straat op te gaan.

Lees verder; klik hier…

In dit stuk vertel ik als ex-JFVD lid over het snelle electorale succes van de partij en haar teloorgang in de afgelopen periode. Mijn tegenstem in dit artikel is Bas Peetsold – een gepassioneerde psychologie student en overtuigd Baudet-aanhanger – die ik ontmoete in mijn tijd bij de JFVD.

Lees verder; klik hier…

“Ik heb de allerbeste en de allerslechtste herinneringen uit mijn leven hier op dit eiland gemaakt.”

Voor mij was het toen ik vorig jaar naar Noorwegen verhuisde duidelijk dat ik een keer naar Utøya wilde: een plek die voor mij synoniem stond met de aanslag van 22 juli 2011, toen de extreemrechtse terrorist Anders Breivik er 69 sociaaldemocratische jongeren doodschoot tijdens een AUF-zomerkamp. Tijdens mijn eerste 1 mei kwam ik voor het eerst in contact met AUF (Arbeidernes Ungdomsfylking – de arbeidersjeugdbeweging) en Astud (Arbeiderpartiets studentlag – de arbeidersstudentenvereniging) en werd me duidelijk gemaakt dat ik het daarmee verkeerd had begrepen: ja, ik moest zeker een keer naar het eiland, maar absoluut níét vanwege 22 juli. In tegendeel, werd mij op het hart gedrukt, Utøya is de mooiste, leukste en gezelligste plek in Noorwegen. Ik moest zodoende mee zodat ik het zelf kon zien, dus ik schreef me in voor het Utøyafestival 2019.

Lees verder; klik hier…

Een verslag van Tarik Silic

Het is iets na acht uur op een donderdagavond. Ik stap samen met mijn partijgenoten binnen bij het landelijk bureau van de Jonge Democraten. Mijn eerste evenement voor de Jonge Socialisten is meteen het PJO-parlement. Ik weet niet wat me te wachten staat, maar het is een aardige binnenkomer voor iemand die straks politicologie gaat studeren bedenk ik me nog die avond.

Lees verder; klik hier…

De nieuwe zijderoute, een bezet Tibet en digitale massasurveillance, het zijn zomaar een paar termen die we associëren met een land waar we eigenlijk niet zoveel van weten. De geschiedenis, cultuur en toekomstplannen van China zijn, voor velen in het Westen, een blinde vlek. Op welke manieren probeert China invloed uit te oefenen op de rest van de wereld? En wat moet Europa doen, nu China steeds machtiger en invloedrijker lijkt te worden?

Lees verder; klik hier…

Met de Europese verkiezingen in zicht is het weer een hot topic: een Europees leger. Als we zouden gaan samenwerken en specialiseren scheelt dat geld en daarnaast kunnen we als klein land dan een vuist maken tegen machtsblokken zoals Rusland, China en, wellicht, de Verenigde Staten. Het zou de kers op de taart van de Europese integratie betekenen. Toch kunnen de plannen op veel weerstand rekenen binnen Defensie, de regering en onder veel burgers. Wat zijn de voor- en nadelen van een Europees leger? En hoe zou de PvdA zich kunnen opstellen in dit debat? Een politieke kwestie vanuit een militaire bril.

Lees verder; klik hier…

Naomi Woltring (34) – #9 bij de PvdA bij de Europese Verkiezingen dit jaar – zat tussen 2007 en 2008 als secretaris personeel en organisatie in het landelijk bestuur. We blikken samen met Naomi terug op haar tijd bij de JS en spreken haar over feminisme, neoliberalisme en Europa.

“Iedere JS-bestuurder probeert het wiel opnieuw uit te vinden. En dat is helemaal niet erg. Wij probeerden ons zoveel mogelijk op straat te laten zien: niet alleen kletsen, maar juist ook met de poten in de modder. Dat hebben we bij veel afdelingen tussen de oren gekregen. In ‘mijn tijd’ stuurde je als bestuurder een paar beroepskrachten, die vaak jaren ouder dan jij waren, aan. Dat was enorm leerzaam, maar zorgde ook voor de nodige ongemakkelijkheid.”

Lees verder; klik hier…

Bijna vijf jaar is Agnes Jongerius (58) nu Europarlementariër voor
de PvdA. de ‘Brusselse Bubbel’ lijkt soms ver weg te staan van het echte leven in haar geliefde woonplaats Utrecht. Toch raakte de voormalig vakbondsvoorzitter de afgelopen periode gesteld op haar functie. Een baan waarin ze onvermoeid strijdt voor baanzekerheid en eerlijke lonen. Klaar is Agnes in Brussel en Strasbourg nog niet: ook de komende vijf jaar wil ze verder in het Europees parlement. een mooie gelegenheid voor een goed gesprek vanuit de Brusselse wandelgangen.

Was het erg wennen om als vakbondsvrouw naar Brussel te vertrekken?
“Het was enorm wennen. De verhalen over de ‘Brusselse bubbel’ kloppen voor een deel. Je hoeft hier het gebouw eigenlijk niet uit. Je kan naar de kapper, je kleren laten stomen, er zijn bankbedrijven, restaurants, ga zo maar door. Dan lijkt het soms alsof dit de echte wereld is, maar dat is niet zo. Het Europees parlement is een vergaderplaats waar mensen uit – nu nog 28 en ik hoop dat het zo blijft – verschillende landen tot verstandige wet- en regelgeving komen. Het politieke spel wordt daarbij ook zeker gespeeld. Mensen aan boord krijgen was ik vanuit de FNV wel gewend. Maar de ware wereld ligt buiten. Daar moet men iets kunnen merken van wat we hier doen.”

Lees verder; klik hier…