“In 1919 kregen alle vrouwen in Nederland stemrecht. Voor dat recht om te stemmen is lang en hard gevochten en ik wil er voor zorgen dat mijn recht om mijn stem uit te oefenen niet verloren gaat. Ik wil dat vrouwen gehoord worden, luid en duidelijk. Ik wil dat vrouwen hetzelfde betaald krijgen voor hetzelfde werk als mannen. Ik wil dat vrouwen niet gediscrimineerd worden door hun werkgever vanwege zwangerschap. Ik wil dat alle vrouwen kansen krijgen om te bereiken wat ze willen. Daarom wil ik graag meer vrouwen in de politiek, zodat meisjes in de toekomst niet alleen een stem hebben, maar ook gehoord worden. Ook in Echt-Susteren. In de moderne samenleving wordt enorm veel flexibiliteit gevraagd. De technologie veranderd razendsnel, er moeten steeds nieuwere en snellere oplossingen komen voor problemen en de snelle informatieverwerking via Social Media vormt een belangrijk onderdeel van de maatschappij. Jongeren kunnen deze veranderingen goed bijbenen. Ze zijn flexibel, creatief en betrokken. Van deze capaciteiten moet de politiek gebruik maken. Jongeren vormen immers een belangrijk onderdeel van onze samenleving. Daarnaast moeten jongeren ook gehoord worden. Zij zijn straks diegenen die de samenleving draaiende moeten houden. Daarom wil ik graag meer jongeren in de politiek, zodat ook zij zich kunnen vertegenwoordigen in de besluitvorming over hun toekomst. Want jongeren zijn de toekomst. Ik wil mij inzetten voor een krachtige rechtvaardige gemeenschap, waar iedereen gelijke kansen krijgt om zichzelf te versterken en te ontwikkelen. Ik wil een geluid zijn voor vrouwen en jongeren, zodat ook zij gehoord worden. De komende jaren wil ik mij, samen met de PvdA en onze gemeente sterk maken voor een gezond en gelukkig Echt-Susteren. Samen staan we sterk!”

“Den Haag. Wát een stad, en wat ben ik blij dat ik hier vier jaar geleden ben komen wonen. Zoveel verschillende mensen, met zoveel verschillende dromen en zoveel verschillende achtergronden. Daarom ben ik er onwijs trots op dat ik hier kandidaat ben voor de gemeenteraad.

Heeft Den Haag meer jongeren nodig in de politiek? Sowieso. Hoewel ik met mijn 27 jaar een oudere Jonge Socialist ben en de ochtend na een avondje bier drinken me steeds zwaarder valt, vind ik dat jongeren een unieke stem met zich meebrengen. Dat we flink moeten investeren om klimaatverandering tegen te gaan, is binnen onze generatie vrijwel geen punt van discussie meer. We zijn opgegroeid met Al Gore’s An Inconvenient Truth, en we zijn de generatie die hier de komende jaren mee moet gaan dealen. De tijd van praten is voorbij, we willen actie! Waar wat mij betreft een opdracht ligt voor jonge sociaaldemocraten, is ervoor zorgen dat we de rekening voor verduurzaming eerlijk delen. Niet alleen zonnepanelen op daken van vermogende huizenbezitters, maar ook op huurwoningen. Niet alleen groen en bomen in wijken waar bewoners goed gebekt zijn en er zelf om vragen, maar ook in wijken waar dat niet zo is.

Dat geldt ook voor betaalbaar kunnen wonen. Ik ben deze dagen veel bij debatten van bewonersorganisaties, en dan zie ik toch vaak dat ze huiverig zijn voor de komst van studenten en starters naar hun buurt. Huiverig voor drukte, voor overlast, voor jongeren die minder binding hebben met de wijk. Zo ook in mijn buurt, het Zeeheldenkwartier, waar misschien een nieuw complex met appartementen komt. Dan denk ik: zie ze niet als tientallen potentiële druktemakers, maar als tientallen nieuwe vrijwilligers achter de bar bij het Zeeheldenfestival! Natuurlijk moet er een goede mix per wijk zijn, maar alleen samen houden we de stad gezellig, leefbaar en vooral: betaalbaar. Want als we niets doen, gaat Den Haag zo de woningmarkt achterna van Amsterdam en Londen; alleen voor de allerrijksten. Daarom moeten we de stad niet op slot gooien, maar juist flink investeren in nieuwe woningen. Ervoor zorgen dat huisjesmelkers en dubieuze investeerders die fors geld verdienen door de woningnood geen kans krijgen.

Den Haag wordt steeds meer een studentenstad. Dat vraagt niet alleen om goede huisvesting, maar natuurlijk ook een dosis gezelligheid. Voor goede feesten, festivals en concerten gaan veel jongeren toch nog vaak naar Amsterdam en Rotterdam. Er worden ontzettend gave dingen georganiseerd in de stad – mijn favorieten zijn Sniester, Crossing Border en grote concerten in het Paard -, maar er mag nog wel een tandje bij. De stad mist een middelgroot poppodium, zoals de Vera in Groningen of de Ekko in Utrecht. Dat is niet alleen jammer voor fervente concertgangers zoals ik, maar vooral ook voor bands die na een klein podium in de kroeg klaar zijn voor de volgende stap. De gemeente kan een rol spelen door geschikte locaties in kaart te brengen, en door ondernemers die zoiets willen opzetten te helpen. En, last but not least: het wordt tijd voor meer concerten op het Malieveld! Alvast op mijn verlanglijstje: Radiohead en Bob Dylan.

Dát is mijn inzet voor 21 maart een daarna: een socialer, duurzamer en gezelliger Den Haag. Voor iedereen.”

“Terwijl er ongeveer net zo veel vrouwen als mannen in Nederland leven, bekleden zowel in het bedrijfsleven als de politiek veel minder vrouwen een topfunctie. Eind 2017 bleek zelfs maar 30% van de raadsleden vrouw te zijn. In mijn eigen gemeente Roerdalen, is dit zelfs nog minder. Naast het gebrek aan vrouwen in de politiek, vind ik dat de jongeren in ons land onder vertegenwoordigd worden. Dit, terwijl we van de politiek verwachten dat dit een afspiegeling van de samenleving is. Als we denken aan iemand die een politieke carrière ambieert denken veel mensen nog steeds vaak aan een man. Vrouwen zouden best iets ambitieuzer mogen zijn, want zij zouden veel kunnen bereiken door middel van politiek. De raadszaal zou wel eens gesierd mogen worden met wat meer empathie en betere compromissen, iets wat met meer vrouwen beter gerealiseerd kan worden. Ook jongeren kunnen een frisse, politieke wind door de raadszaal laten waaien. Samen maken wij het verschil. Ik vind het positief dat binnen onze partij aangemoedigd wordt dat vrouwen en jongeren meer betrokken en politiek actief zijn. Als jongeren en vrouwen beter vertegenwoordigd worden in de (lokale) politiek, denk ik dat zij zich echt betrokken en gehoord zullen voelen. Ik heb nu, naast veel andere jonge vrouwen binnen de PvdA, de stap gezet om mij kandidaat te stellen voor de gemeenteraad van Roerdalen. Hopelijk kunnen wij op deze manier de politiek stukje bij beetje een betere afspiegeling van de samenleving laten worden.”

“Pas sinds november vorig jaar ben ik politiek actief geworden. Mijn moeder vertelde altijd als ze terug kwam van een vergadering van de Partij van de Arbeid hier in Heusden erover. Toen ik daarna met een Tweede Kamerlid van de partij praatte werd ik echt geïnspireerd om me aan te melden. Wat me namelijk vooral zorgen baart is dat vrijwel iedereen in de politiek actief is man is, en ouder. Ik vind het jammer dat er niet zoveel jongeren actief zijn in de politiek. Door de straat op te gaan en campagne te voeren hoop ik jongeren in Heusden mee te nemen. Wij voelen ons niet gehoord. Misschien denken sommigen dan als snel dat we zelf het probleem zijn. Maar wij gaan ervoor zorgen dat mensen wel naar de jongeren luisteren. De stem van de jongere moet gehoord worden; doen jullie met me mee?”

“Je ziet bij sommige partijen echt een gemis aan vrouwen, daar maak ik me wel zorgen over. Soms plaats ik iets op Facebook over vrouwen die actief zijn in de politiek en dan krijg je een reactie die écht uit de jaren vijftig van de vorige eeuw komt. Iets in de trant van: ‘Dan kunnen ze lekker in de keuken blijven.’ Dat kan echt niet meer. Ik kan me erg boos maken over dat soort reacties, omdat het vrouwen tegenhoudt in onze samenleving. We worden er als maatschappij niet beter van als dit beeld van de vrouw wordt versterkt. Daarnaast ben ik jong; nog maar 18 jaar. Soms wordt er gedaan alsof jongeren niks weten, maar bij bepaalde onderwerpen weten jongeren gewoon veel meer af dan ouderen. In onze moderne maatschappij met veel internet en social media helemaal. Daarnaast je jongeren ook om actief betrokken te blijven bij je stad, als ze zien dat iemand van hun eigen leeftijd bijvoorbeeld in de raad zit. Dan zien ze dat ze echt niet oud en grijs hoeven te zijn voor er naar hen geluisterd wordt, maar weten ze dat ze ook nu al gelijk meedoen in onze democratie. Zelf vind ik politiek erg interessant en vind ik het belangrijk dat vrouwen en jongeren een stem hebben in onze stad. Ik wil me inzetten voor heel Gouda. Onder andere voor meer leerplekken in de bibliotheek; onderwijs is voor iedereen en die plek moeten we creëren. Daarin werk ik samen met Darine el Houfi, van huiswerkbegeleiding De Toekomst. Er zijn genoeg gezinnen waarin jongeren geen ruimte hebben thuis om rustig hun schoolwerk te maken of aan zelfstudie te doen. Daar moet de gemeente ook een rol in spelen. Daar sta ik voor.”

“Over het algemeen zijn mensen verbaasd als ik vertel dat ik zo actief ben binnen de PvdA en me verkiesbaar heb gesteld voor de gemeenteraadsverkiezingen. Maar naast verbazing zijn mensen vooral heel enthousiast en bemoedigend. ‘Wat stoer dat je dat al op zo’n jonge leeftijd doet.’ Stoer vind ik het niet meer, voornamelijk noodzakelijk. Maar 28% van de gemeenteraadsleden in Nederland is vrouw en helaas is dat in Amstelveen geen ander beeld. Echt jonge raadsleden zijn helemaal schaars. Ik vind dat de gemeenteraad een afspiegeling moet zijn van de bevolking. In Amstelveen, waar ik op nummer 4 sta, wonen 11.000 jongeren en daarnaast nog eens 3.500 studenten op de grootste studentencampus van Noord-Europa! Die moeten vertegenwoordigd worden! Naast vertegenwoordiging in de raad moeten jongeren ook meer betrokken worden bij de gemeente. Ik wil mij de komende jaren ervoor hard maken dat het duidelijker wordt wat de taken van de gemeente zijn, door mijzelf toegankelijk op te stellen. Geen vage politieke praat, maar heldere uitleg over wat wel en niet kan en waar ik voor sta. Welke onderwerpen vinden jongeren het meest van belang? Duurzaamheid en huisvesting. Dit zijn ook mijn prioriteiten. Betreft duurzaamheid wil ik dat Amstelveen investeert in fietspaden en het ook voor mensen die wat minder te besteden hebben mogelijk maakt om duurzaam te investeren. Jongeren moeten weten dat de gemeente er voor hen is, ook als het gaat om een toekomst in Amstelveen. Ik wil me gaan inzetten voor een sociale woonvisie met een focus op meer tijdelijke woningen voor jonge starters. Ik sta voor een socialer, eerlijker en duurzamer Amstelveen, met goede vertegenwoordiging van jongeren!”

“In onze gemeenteraad zitten mensen die stuk voor stuk het beste willen voor Harlingen. Dat hebben we allemaal gemeen, ondanks onze verschillen: onze liefde voor Harlingen. Maar onze gemeenteraad mist een belangrijk ingrediënt, namelijk jongeren. Jongeren kijken anders naar onze stad, komen met andere ideeën en hebben andere ervaringen. Een gezond evenwicht is wat onze stad nodig heeft. Een gemeenteraad waar iedereen samen aan een mooier Harlingen werkt, jong, oud, man en vrouw. Onze gemeenteraad telt veertien mannen en drie vrouwen. Te weinig vrouwen, als je het mij vraagt. Ik stel absoluut geen quotum voor, de kwaliteit van onze raad moet onze prioriteit zijn. Maar ook als je naar kwaliteit kijkt zijn er genoeg (jonge) vrouwen die minstens net zo hard voor Harlingen willen werken en daar minstens net zo goed in zijn. Ik pleit voor een gemeenteraad waarin iedereen zich vertegenwoordigd voelt, en daar zijn nu eenmaal meer vrouwelijke, en meer jonge raadsleden voor nodig. Want een representatieve volksvertegenwoordiging doet samen wat het beste is voor onze mooie stad. Ik ben hier niet geboren, maar wel opgegroeid. Ik ben hier naar school gegaan, heb hier gesport en ik doe nog steeds aan scouting hier. Harlingen is de basis in mijn leven waar ik altijd op terug kan vallen. Harlingen is prachtig, met z’n historische binnenstad waar ik nog altijd elke dag nieuwe dingen zie en ontdek. De zee, die zo onstuimig kan zijn, en een paar uren later rustig met de wind meebeweegt. De pier, waar je even ontsnapt aan de werkelijkheid, en daarna warm onthaald worden in een van de vele gezellige kroegjes. Harlingen, het is mijn grote liefde. Ik wil dat Harlingen nog mooier wordt, als dat al kan. Ik wil dat iedereen hier met hetzelfde plezier kan wonen als ik. Ik wil dat onze gemeente goed zorgt voor de Harlingers, àlle Harlingers, dat je zeker kunt zijn van een vangnet als het mis dreigt te gaan. Ik wil dat iedereen, jong, oud, arm, rijk, man, vrouw, mee kan denken over de toekomst van onze mooie stad, en dat we samen gaan werken voor een nóg mooier Harlingen. Ik beloof dat ik me daarvoor in zal zetten als ik raadslid word.”

“Ik vind het belangrijk dat jonge mensen zich überhaupt kandideren voor de gemeenteraad. Dat is volgens mij stap één; jongeren laten hiermee hun betrokkenheid bij de lokale politiek zien. Daardoor voelen jongeren zich ook echt betrokken bij de lokale politiek. Dat is voor mij al het gevoel van: iets voor je stad willen doen. Jongeren horen in een gemeenteraad thuis; het dient namelijk een vertegenwoordiging van de stad te zijn. Zeker in een internationale studentenstad als Maastricht moet een gemeenteraad dus representatief zijn. Daarom vind ik het belangrijk dat meer jongeren in de gemeenteraad zitten, zeker in de gemeenteraad van Maastricht. Omdat ik het belangrijk vind dat in de gemeenteraad iedereen gerepresenteerd wordt; anders is het namelijk geen volksvertegenwoordiging maar een grijze, oude mannen-club. Zeker in Maastricht was die verhouding in de gemeenteraad gewoon zoek. Met de Seniorenpartij als grootste partij en ook het meedoen van 50PLUS moet je als jongere dan wel even een tijdje erbij zetten om erin te komen. Daarom ben ik actief geworden bij mijn lokale afdeling en daarom heb ik besloten om mij kandidaat te stellen voor de gemeenteraad. Want je kan wel hopen dat andere mensen iets doen, maar ik kan het toch ook zelf proberen? Ik hoop in de gemeenteraad nieuwe, frisse ideeën toe te voegen aan het debat. Ik denk dat ik als jongere en nieuweling meer opensta om nieuwe dingen te proberen. Ik ben enorm gemotiveerd om me voor de stad in te zetten. Ik ben geen originele Maastrichtenaar, maar dat zijn zovelen die hier wonen tegenwoordig niet meer. Het is voor jongeren niet gemakkelijk om hier woonruimte te zoeken als ze hier gaan studeren of een nieuwe stek als ze afgestudeerd zijn. Dat heb ik ook meegemaakt en die ervaring wil ik inzetten voor Maastricht. Zodat iedereen in Maastricht een goed thuis kan vinden.”

Toen ik klein was ging ik weleens op verkiezingsdag mee met mijn moeder naar het stemlokaal. We gingen stemmen en ik vond het hartstikke spannend om dat mee te maken. In het wijkcentrum om de hoek stond de stemcomputer klaar en liep ik aan haar hand mee het hokje in. Officieel mocht het misschien niet van de Kiesraad, maar ik zal niet de enige zijn geweest die op deze manier democratie met de paplepel kreeg ingegeven. De keuze had mijn moeder zelf al gemaakt, maar ik mocht helpen om de knopjes in te drukken. Eerst die van de kandidaat, daarna op de rode knop om te bevestigen. Makkelijker dan met het rode potlood. Thuis vroeg ik mijn moeder waarom we niet op de eerste persoon van de lijst hadden gestemd, maar de tweede. Die tweede persoon was een vrouw en mijn moeder vond het belangrijk om op een vrouw te stemmen. Toen begreep ik het misschien nog niet zo goed; daar was ik gewoon nog te jong voor. Maar wat ik wel mee heb gekregen is dat het doodnormaal is om op een vrouw te stemmen. En nu ik ouder ben en zelf mag stemmen, zie ik ook waarom het nodig is. Net iets meer dan eenderde van de Tweede Kamer bestaat uit vrouwen, terwijl vorig jaar 50,4 procent van de Nederlands vrouw was. In de gemeenteraden zitten nog minder vrouwen: slechts 28 procent. Dat terwijl vrouwen overweldigend vaker met voorkeurstemmen worden gekozen (9 van de 13 Tweede Kamerleden in de afgelopen twintig jaar). Deze maand staat de Lava daarom helemaal in het teken van de jonge vrouw in de politiek. Omdat wij strijden voor een volksvertegenwoordiging die ook echt het hele volk vertegenwoordigt, van gemeenteraad tot parlement. Het is immers 2018; #stemopeenvrouw!

Zodra ik wakker word pak ik als allereerste mijn telefoon. Snel zie ik nog wat appjes in de whatsappgroep van het landelijk bestuur van de JS, die er meestal toe leiden dat ik er ook nog even mijn laptop bij pak om snel een mailtje te versturen. Als ik vervolgens in de sportschool sta werk ik tussen de sets die ik met de gewichten doe door even de rest van mijn mailbox bij. Datzelfde fenomeen speelt zich af op de wc, in de kroeg of als je met vrienden zit te eten. Tegelijkertijd weet ik dankzij mijn telefoon vaak in welke kroeg ik moet zijn, waar het eten goed is of ben ik heel blij dat ik snel kan controleren of het gaat regenen voor ik naar buiten loop. De wereld met de techniek is zoveel makkelijker, maar zoals een groot filosoof ooit net niet zei “elk voordeel heb zijn nadeel” (jaja het was andersom, maar dat maakt mijn verhaal niet lopend). Het levert ook extra druk op. We verwachten van elkaar altijd bereikbaar te zijn. Waar sociaaldemocraten jaren gestreden hebben om acht uur te werken, acht uur te slapen en acht uur vrije tijd te hebben nemen de acht uur werk langzaam de acht uur vrije tijd over. We zijn niet meer in staat om van kantoor te gaan en het werk echt tot morgen te laten als je kantoor eigenlijk in je broekzak of op zijn minst rugzak past. De blauwe vinkjes kunnen misschien uit, maar in een groep dan weer niet. We willen altijd van elkaar weten waar we zijn of we niet toch kunnen reageren of we het niet gewoon negeren. Laten we elkaar toch ook wat vaker die vrije tijd gunnen, de telefoon wegleggen als we zitten te eten en gewoon acht echte uren nemen voor vrije tijd. Misschien dat ik me morgen eerst nog een keer omdraai voordat ik mijn telefoon pak.